Author: Durbyann@1976

Vanmiddag gaan doen ek my deel om die ekonomie n hupstoot te gee… Teen my sin! Maar dis n kies nou en suffer later storie en nood is nood.

Ek begin by broeke soek. Iets gemaklik wat ek kan werk toe dra. Rakke vol, pragtig… Toe sien ek die etiket… JEGGINGS. Wat in die lewe is dit, wie het dit uitgedink en vir wie was hy kwaad? Hoekom is die uitvinder nog nie geskiet of gevang nie?

Dames van n sekere ouderdom en postuur is nie veronderstel om materiaal te dra wat aan jou onderlyf klou soos n skreeuende 2 jarige wat n tantrum gooi nie.

Volgende rak… Lyk beter. Losserige sagte denim materiaal, maar toe sien ek DIT. Rek om die enkel. Die broek gaan pofferig sit soos n huggies nappy wat n uur terug al uitgetrek moes gewees het. Daarna is dit net afdraend… Skinny, nou-pyp nommertjies en broeke wat lyk of dit met n nailgun bygekom is.

Per genade kry ek 2 normale denim kniebroeke in my grootte wat as n nagedagte iewers gehang is.

Kaalbors kan mens nie deur die lewe gaan nie en ek begin soek na lappe om my beskeie te kry. Weereens pas die ontwerpe en groottes nie bymekaar nie. Die kante van die toppies is opge”scrunch” sodat die voorkante n buidelsak vorm waarin mens n week se snacks kan wegsteek. Moulose toppies, nie geskik vir my mamma-arms nie.

Aan die einde van my moed stap ek na die onderklere rakke toe. Tussen die gatgarings, french cut en seunsagtige nommertjies kry ek die regte soort en grootte… Wie betaal R259 vir 3 lappies materiaal wat helfte van die tyd besig is om onnodig aandag te soek in vreemde plekke en nooit die son sien skyn nie. Ten einde laaste is die marteling verby en kan ek met n sug op n sitplek neersak, heelwat armer en verstom oor wat mense om hulleself sal drapeer in die naam van mode!

Deel 2 van my covid sage…

Gister se post van net ek en my… My eie gevoelens. Maar ek is nie die heldin in die storie nie, ver daarvandaan! Ek is net een skakel in n ketting van mense wat een doel voor oë het en dit is om ons gemeenskap te dien en versorg.

My helde is die ouens wat dag en nag op roep is en enige tyd uitgaan, oorledenes versorg, PPE dra op die warmste dae en begrafnisse uitvoer. Dit is die arme mense in wie se ore ek kerm, vir wie ek dieselfde stories oor en oor vertel. Vir wie ek die beste sanitizer, handskoene en maskers koop wat ek my hande op kan lê omdat ek my bekommer oor hulle.

Besigheid is besigheid en dit beteken in enige bedryf kompetisie. Ons het baie gou, en eintlik lank voor covid al, gesien dat elkeen nie op sy eie molshoop kan regeer nie. As my kollega van n ander ondernemer n plekkie in ons bergingsfasiliteit nodig het help ons. As iemand PPE pakke of handskoene benodig help ons mekaar, hande vat en kyk na mekaar. Bemoedig mekaar op swaar dae. Gee mekaar raad wanneer ons onseker voel. Wanneer ek in die grond in moeg gevoel het het ek geweet daar is ander mense wat net soos ek voel.

Die bietjie positief wat ons hier wegvat is medemenslikheid. Selfs in n moeilike Desember was alles nie negatief en chaos nie. Saam het ons daardeur gekom en indien daar weer n tsunami oor ons pad kom sal ons maar net weer ruggraat styf span en voortbeur.

Buckle up… Die gaan n lang een wees. Ek mag dit dalk in hoofstukke moet doen… As jy nou die tipe mens is wat nie van lang posts hou nie gaan jy die een moet oorslaan.

Nege maande saam met covid… Toe die president aan die einde van Maart “21 days lockdown” afkondig het ek in my gewone positiewe uitkyk gedink ons gaan almal vir 21 dae by die huis moet bly, en ek gaan n paar dae in elke vertrek van die huis springclean. En dan… Gaan ons almal terug werk toe en die lewe gaan soos ouds voortgaan.

Van levels 1 tot 5 en drank- en sigaretberbod het ek niks geweet nie. Ek was van nature een van daardie pyn-in-die-patat positiewe Sannie Sonskyn nommertjies wat glo die son skyn more weer en dan lyk alles beter… Dit was die laaste week van Maart.

Toe gooi die president daardie “essential worker” kaart, dis baie soos die +4 kaart in Uno.

Ek staan elke oggend op, sit my masker op, was my hande en gaan werk. Dwarsdeur die winter gaan ons aan, al wat verander is die aankoop van bodybags en wit PPE suits… Baie onvleiend, ek het een aangepas en ek lyk soos Mev. Michelin in die ding. Dis net omdat ek die helfte korter en dubbel so breed soos my manlike kollegas is.

Ons kry die eerste paar weke glad nie covid + mense nie en ons het die eerste persoon gaan haal, onwetend. Ons is eers later in kennis gestel dat die persoon positief getoets het.

Onseker en katvoet begin ons covid begrafnisse doen. Kerke is toe, geen troosdiens toegelaat nie, teraardebestellings slegs by die graf, mense beperk. Skielik vra mense dat jy NIE die begrafnis bywoon nie. Byna geen van die vertroostende gebare word toegelaat nie. Ons verskaffers kan nie blomme verskaf nie, ons moet baie kreatief raak met kisruikers.

Met die eerste golf/brander doen ons nie baie meer begrafnisse nie, ek skep moed, drink ekstra vitamines om my gestel sterk te hou en gaan aan. Die ergste vir my is om nie meer my kliente teen my te kan vasdruk wanneer hulle emosies oorspoel nie. Dit is onmoontlik vir n “hugger” soos ek om iemand anders met 2 meter social distance tussen ons te troos.

Die levels tel stadig terug van 5 na later 3… En so aan.

Fast forward na November/Desember… Dis nie n golf of n brander nie, dis n flippen tsunami! Dit voel soos n damwal wat om my gebreek het. Die name van mense wat ek baie lank en baie goed ken word skielik name op doodsertifikate. Elke keer sluk ek die knop in my keel, knyp my oë teen die trane en reël nog n begrafnis. Ek en die familie kan nie tegelyk huil nie… Ek moet kalm bly. Almal is nie covid + nie, maar die reëls bind ons nog steeds in n mate wat getalle aan betref.

Een besonder brutal week gaan daar nie een dag verby sonder dat ons hospitaal toe gaan om iemand uit n isolasie saal te gaan haal nie. Elke keer kom die oproep, snaaks genoeg, na middagete. Teen dag 3 kry ons n knop op die maag wanneer dit middag word.

Desember, kersfees, nuwejaarsdag gaan in n warrelwind verby. Ek check, check, double check alles wat ek doen sodat ek nie foute maak nie. Ek voel skuldig oor die druk wat ek op almal om my sit om alles klaar te kry, reg te kry, vlot te laat verloop. Ek is kortaf, ek is ongeskik, ek verskree plek-plek grafgrawers. Aan die einde van n dag sit ek voor die tv en slaap.

Mense sê vir my ek verstaan nie hoe dit is om n familielid so te moet begrawe nie… My broer het op 29 April 40 geword, geen surprise party nie, lockdown, op 20 Julie is hy oorlede, nie covid related nie, net verskriklik onverwags. Sy troosdiens was n kort boodskap en n gebed, langs die lykswa.

Elke keer wat ek n post lees wat sê dat covid nie bestaaan nie, dat dit deur aliens/selfoonseine veroorsaak is en die entstof die duiwel se brousel is wil ek kots of iemand bliksem.

Wanneer, en of dit ooit sal verbygaan weet ek nie. Dat die laaste 9 maande n blywende indruk op my lewe gemaak het is verseker. Ek voel dat elke mens vir hom of haarself moet besluit oor wat die beste persoonlike keuse sal wees.

Of dit my gesiggie is, of die feit dat my ma dit in ons ingedril het om alle mense met respek te behandel, maak nie saak wie hulle is of hoe hulle lyk nie weet ek nie… Maar wildvreemde, en partykeer sommer net vreemde (soos in weird) mense het die neiging om my te nader en hulle mees persoonlike probleme en begeertes voor my bloot te lê. Partykeer is dit spesiaal en partykeer net out of this world vreemd, soos vanaand.

Ek draf gou by Spar in om n paar goed te kry, die week was lank en dit is lekker om sommer net alleen rak vir rak deur te stap sonder om gejaagd te voel. Dalk het die feit dat ek sonder toesig pappa se beursie in my besit het iets te doen met my innerlike vrede en vreugde…

Ek kom by die betaalpunt toe daar n skielike beweging aan my linkerkant is, n gesig hier by my opduik en een van die motorwagte hoorbaar vir my sê (ek dink hy wou fluister)… My merrim, ek wil n ding met jou bespreek, maar nie hier waar almal my besigheid kan hoor nie, ek wag hier buite op die stoep. Ek en die kassier loer vir mekaar en ek trek skouers op.

Hierdie gesprek gaan heel moontlik handel oor sy deel van gevoelens en my deel van kontant. Ek hou solank die geldjie wat ek eintlik aan die ander karwag wou gee in my hand as voorsorg.

Twee tree buite die deur staan hy toe ook solank op aandag. Hy val met die deur in die huis… Merrim weet mos ek het laas week verjaar, jip hy het my al 2 maal herinner. So, ek het besluit om vanaand bietjie uit te gaan… Daar in die sak is my skoon broek. En ek het my hare laat doen… Af kom die keps sodat ek die vlegsels kan aanskou, netjiese rye maar dit lyk asof die haarkapper halfpad boedel opgegee het, want net een helfte is gevleg, die ander helfte uitgepluis in n wilde affro. Maybe it’s fashion, maybe not.

Merrim sien, ek gaan nou wag tot so 10 uur toe, dan is die meisies al lekker nat (seker aangeklam), dan kyk ek vir enetjie en koop vir haar n biertjie. Dan later vat ek haar terug na my kamer toe… n Man het bietjie grillerigheid in sy lewe nodig. Ek moet die biertjie koop want ander kla sy en dan kry ek 15 jaar…

Oooo, kry ek n halwe woord in… Ja, merrim dis maar hoe dit werk. Die ding is nou net dat ek nie geld het vir die bier nie. My nuuskierigheid kry die oorhand en ek vra hoeveel so aand hom nou sal kos… R50 sê hy. Sjoe, sê ek…

Teen die tyd vat dit al my wilskrag om my gesig reguit te hou. Ek hou die geld in my hand na hom toe uit. Hy glimlag skreefoog. Ek wens hom n mooi aand toe en sê oor my skouer, nou toe, jy moet veilig wees! Ek kry n regop duimpie en hy laat hoor luid… Moenie worry nie, ek gebruik sakkies!!! So much daarvoor dat almal nie sy besigheid moet weet nie! Ek het meer gedink aan jaloerse boyfriends met messe of gebreekte bottelkoppe, maar siektes is seker net so gevaarlik.

Gisteraand op pad huis toe na die naweek doen ons iets wat nie die norm is nie .. Ons stop by KFC… Ek staan bakhand by die deur vir sanitizer, staan op die red dot 2 m van die persoon voor my af. Toe dit my beurt is bulk ek my behoefte aan die kassier deur my masker.. 2 keer want die lap oor my snoet bevorder nie kommunikasie nie. Die kassier vra of ek R3 wil skenk aan n honger siel en ek sê nee dankie. Betaal en gaan staan in die volgende drukgang.

Die persoon 2 meter agter my neem my plek by die kassiere in en plaas sy bestelling… En word gevra vir n R3 donasie.

Sy antwoord kom asof oor n megafoon, teatraal en met handgebare… But of course my darling, how can we rob them. People do not realize how fortunate they are to just walk into KFC and be able to buy food…

Ek rol my oë dramaties (slegte gewoonte van kindertyd af) en dink “Ag @%&, man… Klim van jou seepkissie af en gooi sommer namens my ook R3 in die blikkie.

Nou staan en bekyk ek die man met sy afsak denim (lyk hy het klaar sy boudjies vir charity geskenk!) en bedink die situasie…

1. Dit is maar sy styl en hy gee elke keer die speech want dit laat hom belangrik voel.
2. Hy het n poging aangewend om my te bekeer tot KFC charity.

Ek het, lank na ek my cholesterol laat bollemakiesie slaan het nog nie n antwoord gehad nie. Ek en die oom slaan nie dieselfde stel dromme nie. Ek glo dat wat, wanneer en vir wie ek iets gee niks met die mense om my te doen het nie. Maar dit is nou maar my R3 gedagte. Nou klim ek van my seepkissie af.

As jy wil slim word en jou kennis verbreed, lees n paar boeke, doen n kursus of gaan universiteit toe.

As jy op soek is na wysheid…. Gaan sit en gesels met n 10 jarige. 10 jariges is oerwys. 20 jariges is alwetend.

Ek het n hart-se-punt… 10 jaar oud en slimmer as slim. Ek ken hom vandat hy 5 jaar oud was. Die eerste keer wat ek hom ontmoet het het hy grootoog op sy ma se heup gesit. Ek het aangebied om hom te koop vir R5. Hy het my reg in die gesig gekyk en n spoggerige middelvinger in my rigting gewys! Van daardie oomblik het hy my in sy sak.

Saterdag oggend is hy ook by die kantoor. Soos gewoonlik tjoepstil en op sy plek in n hoekie, besig om speletjies te speel op die selfoon. Na n rukkie kom hy in my kantoor in, en begin gesels. Ek is besig met n werk se opkas werk.

Elmbogies op die lessenaar, ken op die palms gestut… Ek kan sien die outjie is lus vir stories vertel, en ek het n baie gewillige oor.

Die syfers in die boek verloor my aandag. Hy begin gesels oor sy perd wat by sy oupagrootjie bly. Die perd is dragtig.

Toe, die juweel van wysheid… Oupa het n laatlam seun, ons noem hom Jannie. Jannie is nie reg nie shame, maar hy kry pay.

Jannie het n meisie gehad… Ek mag nie haar regte naam gebruik nie, dis nie n polities korrekte naam nie, al het my ma dit as n troetelnaam vir my gebruik vir jare… Ons noem haar maar Missy.

Nou, Jannie het met Missy Bok uitgegaan… Maar nie meer nie, want sien, sy het vol love bites terug gekom van die plaas af! En dit nogal nadat Jannie al vir Missy aan oupa gaan voorstel het! Jinne, skandes!

Missy klink vir my na n Bok vir sports! Jannie het darem nou glo n ander girl.

Die definisie van die woord “weird” is very strange and unusual, not natural.

Iemand bel my gedurende die week met ‘n versoek en sê… “I wanted to phone earlier and ask but I did not want you to think that I am weird.” Dit wat sy vra is nie iets wat ek self sou doen of selfs goedkeur nie. Ek dink vir ‘n oomblik voor ek antwoord en baie lank nadat ons klaar gepraat het. Hoekom sal dit saak maak wat ek, wat ‘n totale vreemdeling is en waarskynlik nooit weer met haar te doen gaan kry nie, van haar dink. Hoekom is ons tog so bang of ander mense gaan dink ons is vreemd?

Wie bepaal wat is weird en wat nie? Ons is almal individue met verskillende agtergronde en verwysingsraamwerke. Dit wat vir my totaal en al natuurlik is is vir die volgende persoon vreemd of selfs grillerig. Ek loop graag kaalvoet, sonder ‘n druppel make up en lag uit my maag uit. Vir die volgende persoon is dit totaal en al onvanpas en onvroulik… Wie is reg… ek of die persoon wat elke oomblik van die dag ‘n perfek opgetooide dame is?

Selfs mense wat in dieselfde huis grootgeword het kan as grootmense totaal verskillend wees. Dit is seker die misterie van menswees. Ons is tog nie geskape om as perfekte afbeeldings van mekaar op aarde te wandel en eendimensioneel te wees nie. Ons is nie koekiedrukker skepsels nie.

Ek lees ‘n rukkie terug ‘n huldeblyk van ‘n dogter aan haar pa. Sy skryf “you always managed to walk to the beat of your own drum.” Dit is iets om na te strewe. Om jou eie “kenwysie”te hê, jou eie unieke ritme. Daar is sosiale reëls waarbinne ‘n mens moet bly, maar nie tot so ‘n mate dat jy jou eie menswees verloor nie. Elke keer wanneer iemand dink ek is weird, grinnik ek en sien dit as ‘n kompliment… want iets het uitgestaan, iets is raakgesien.

Wees weird, sing kliphard vals, waai vir vreemde mense as jy daarna voel, dra sonneblomgeel en bloedrooi saam, dit gee mense iets om te onthou. Jou weird-geite maak dalk net iemand se dag beter.

Kromskouer sleepvoet mense… mense wat al te lank hoor en glo dat hulle niks werd en tot niks goed in staat is nie. Uitgedor droog, leeg getap en uitgewring van sukkel en swaar kry. Tot op die buitenste rante van die samelewing verban en daar laat staan. Baie mense om ons leef so dof-oog outomaties omdat dit al is wat hulle gegun word deur andere of daartoe gedwing is deur omstandighede of menslike swakhede. Ander glo dat hulle bestem is vir so min of nooit meer sal kan hê nie.

Soms vat dit net een gebaar, n mooi woord, n drukkie of opregte kompliment om mense se skouers te laat regop trek, n nuwe doelgerigtheid in iemand se stap te sit of die moedeloosheid bietjie te lig vir hoop om in te skyn.

** bogenoemde is sommer net gedagtes, is op niemand gemik nie en geen breinselle of troeteldiere is beseer in die gang van die denke nie!

Elke kind het grootmense na wie hulle opkyk wanneer hulle klein is, mense wat hulle fassineer en hulle vorm. In my lewe was daar n paar sulke mense, en veral vrouens. Vandag, n jaar gelede, is een van die laaste van my kinder ikone oorlede. Tannie Ann Jansen van Nieuwenhuizen.

Ons het mekaar baie lank laas gesien. n Paar provinsies tussen ons. Maar die kinder herinneringe is so baie, en elkeen sit n glimlag op my gesig. Sy het die waarheid reguit gepraat sonder om linte om te bind. Skerp humorsin en tong en n nog skerper verstand.

Ek onthou haar in Kirkwood, langs ouma Ellie se kombuistafel, drink haar koffie of tee (kan nie meer die voorkeur onthou nie) uit n deurskynende glas bierbeker. Een van daai met n bikini meisie op.

Ouma Ellie was op n tyd in die hospitaal en almal trek saam in Harrodstraat. Ek beland in n karavaan saam met tannie Ann en nog n tannie. Die vrolikste siekewaak ooit. Ek het my so aan die twee verluister dat ek een aand die aandete pot misgeloop het.

Een aand in Glenconnor se huis maak hulle patats in die oond gaar, tannie Ann is op haar stukke en ek lag dat ek sukkel om asem te haal. Ek was op daardie stadium so 12 jaar oud en het omtrent sit en tande tel. Kort kort kyk sy my net en sê “van lekker lag kom lekker huil!”. Die volgende dag is dit toe ook so, ek word wakker met n hengse hoofpyn en maagpyn. Vir baie lank het ek gedink die tannie is heldersiende… Ek het glad nie die skuld op die patats gepak nie.

So kan ek seker n kis vol stories uitpak. Dit was n voorreg om tannie Ann te kon ken. 💖