Winterkos

Ek wil oom Cyril nederig vra, om ter wille van my heupe, die lockdown tot n einde te laat kom. Hierdie laaste 21 dae het my n groter verskeidenheid cravings gegee as my laaste swangerskap.

Die week is dit koud, bewolk en winterig. Sop, tuisgebakte brood, warm kos… Vanmiddag is dit melkkos. Nie fancy snysels, wat moeite is om te maak nie. Wanneer mens op lockdown is is die gaping tussen middagete en aandete 78 uur lank. Iewers in daardie tyd moet jy n ietsie nuttig, net om jou gees lig te hou.

So, toe die son se skynsel teen die kombuismuur die illusie van vieruur, teetyd, skep het ek gaan krap. Halwe liter melk in die mikrogilf warm gemaak… Meel en botter saamgevryf, liggies tot n mooi ryk krummel. Die botter en meelmengsel saam met die warm melk terug in die mikrogolf, kook en roer, kook en roer. Dan die kaneel en suiker meng.

Die effense soutigheid van die melkkos saam met die soet krakerige kaneelsuiker is die perfekte kombinasie. Bakkie melkkos in die kombuis, terwyl die son by die venster inskyn. Ek het selfs vir liefie ‘n bakkie gegee. Hy het dit nooit geeët nie, tot hy eendag ‘n lepeltjie geproe het en besluit het dit is nogal skaflik. Nou het my porsie halfveer.

Die geur vat my reguit terug na ouma Ellie se kombuis in Noupoort. Winterdae was daar n koolstoof met n groot blink kastrol met kookkos, kerrie afval of melkkos wat kook en n Pietfluit ketel met kookwater. Regte ouma-kos in n regte ouma-kombuis. Oupa Ben se kos trommeltjie het altyd daar gestaan. Sy toolboxie ook, die toolboxie het hy gebruik wanneer hy die tannie oorkant die pad se stukkende goed gaan regmaak het. Trommeltjie in die hand, fluit fluit oor die pad. Dit het vir my gevoel of daar altyd ten minste n dosyn mense in ouma se huis was. Grootmense, kinders, bure…. En kos, baie kos.

Ouma was konstant besig met bak of kook, en blokkiesraaisels invul by die kombuistafel… Koffiekoekies en vlakoekies is aangemaak, skottels vol, dan sulke lang stringe uitgemaal op ‘n meuletjie wat aan die tafel vasgeskroef was, gesny, gebak en opmekaar geplak met ‘n vulsel in die middel. Hertzoggies by die koekblikke vol gebak, appelkooskonfyt en klapper bo op.

Ek moes een Vrydagmiddag, ‘n paar jaar terug, Noupoort toe gaan. Ek het spesiaal ouma Ellie en Oupa Ben se huis gaan soek. Die stoep wat om die huis geloop het en wat aan een kant ‘n prieel gehad het, was afgebreek. Die huis verwaarloos en vensters hier en daar flenters. Van die tuin was daar geen sprake nie.

Nou is die oumas en oupas al salig en kan ‘n bord melkkos mens flink terugvat na jou kinderdae. As mens die tipe nostalgie so maklik beleef… beteken dit jy word oud?