Month: March 2022

Ek persoonlik het nie tiktok op my foon nie. Dis my besluit want blare buite die venster trek my aandag af, met tiktok op my foon sal ek nooit werk, kook of stort nie. Daar is net te veel digital stront wat my forever sal hostage hou. Dis n lelike slagyster…

My liewe man kan daai videotjies kyk tot die son amper opkom en die hele bed skud soos hy lag.

So wys hy my n video van n meisie wat iets demonstreer (daar is baie meisies wat vele dinge demonstreer op tiktok) van breast tape (boob tape?) en hoe effektief dit is.

Die een bors het sy in die natuurlike staat gelos (iewers naby die naeltjie rond) en die ander een met n strepie tape opgelig en vasgeplak… die lyk nou soos n hollywood borsie op sy beste.

My kop begin werk nou in die rigting van die tape wat ek nog nooit gesien het nie en ek wonder hoe dit nou sal werk? Cellotape? Sekerlik nie, dit kan niks bo hou nie. Jaco stel “box tape” voor. Na die voed van 2 babas en n baba poedel kruis (moenie judge nie, dit was net een keer en n nood geval, ok!) is dinge nie meer wat dit eens was nie.

Maar hoe tape mens nou? Een stukkie van ribbekas na bo? Maar dan sit mens nou met side boob, wat beteken dat daar n strook of twee van linker kieliebak na regs moet loop en dalk om alles in plek te hou vir veiligheid twee stroke reg rondom die borskas ook.

Teen die tyd lyk die arme bolyf soos n Poskantoor pakkie wat na ses maande se swerf by jou aanland met n rooi “SORRY, DAMAGED” plakker skuins bo oor al die box tape geplak. Dis hier wat jou bates na laste begin lyk. Die tape moet maar wag, ek is nog nie reg om my bra’s te offer op n brandstapel nie.

Daar is n ding wat vir my moeilik is om te verstaan en verwerk… die ding van mense wat draf asof hulle nie swaarkry nie.

Hulle draf en draf, oorfone in die ore, selfoon op die bo arm vasgesit met iets wat lyk soos n bloeddruk meter se cuff. Geen uitdrukking op die gesig nie, of erger, n glimlag… asof dit lekker is. Die arms en bene beweeg in gelid, ritmies. Asemhaling lyk normaal.

Ek moet erken dat ek al ongemaklike drawwers ook gesien het, diegene wat bybels draf… die linkerhand (en been) weet nie wat die regterhand (en been) doen nie.

Die spannetjie wie se koppe beweeg soos die los kop op die bruin fluweel hondjie op die dashboard van die lime green of modderbruin 19-voertsek cortina.

Die ou wat met n paniek-gesiggie lyk of hy die spoedstap badkamer toe doen na gister se hoenderpastei wat hy by die garage gekoop het tydens die einste draffie…. mammie moenie sien hy draf eintlik agter n snack aan nie.

Met die ongemaklike drawwers het ek hope simpatie. Dis die ander span oor wie ek my bekommer. Indien hulle dwarsdeur die winter draf, des te meer rede tot kommer.

Ons bootcamp instrukteur het hierdie roetine waar ons begin teen 60% van ons maksimum spoed, dan 80 % en dan 90 %. Ek het vir hom gesê dat ek net 1 spoed het.

Ek het nog nooit my maksimum spoed uitgevind nie, ek klim nie uit n voertuig in die wildtuin of terg die bure se hond nie. Ek is nooit as kind genooi om saam toktokkie te speel nie en is altyd in die LO klas laaste gekies as ons rounders gespeel het, die hele span het dan gesug, skouers laat sak en gebrom omdat hulle beurt so geval het dat ek hulle lot was. Snaaks genoeg, in enige algemene kennis speletjie of vasvrae was ek baie welkom. Ek dink vinniger as wat ek draf.

Gisteraand kyk ons n fliek waar n meisie weer elke 10 minute in stywe klere pad af of teen trappe op draf, moeiteloos.

Ek lyk soos n orkaan wat landplek soek, klink soos n buffel migrasie oor die grasvelde (terwyl sir David rustig in die agtergrond praat), my bobene sit vas in my tight en klink soos n belt sander en vloerplank wat ontmoet. My bors brand en my kniee begin voel soos die jellie wat vla oor kry op die tv, bewe-bewe-bewe!

Indien daar enigiemand is wat weet hoe lank mens oefen voor jy so moeiteloos kan draf, ek hoor graag van julle.

Daar is seker lekkerte aan bly in die stad. Baie winkels, gerieflik naby flieks en groot hospitale ens.

Maar die platteland… vanoggend vroeg in Spar sien ek die apteek dame en onthou ek het my chronics nodig. Gee net daar n lysie vir haar. Die apteek oom kom nou met die pakkie en die afleweringsboekie.

Hier ken ons mekaar se name, kyk uit vir mekaar… ons sien mekaar nog raak.

Hier is slaggate en slegte water en kragonderbrekings maar hier is ook medemenslikheid en daarmee kan mens ver gaan.

Gisteroggend toe ons wakker word is die balkon sopnat en alles is grys. Glad nie die ideale weer vir sandkasteel bou nie. Ons besluit om n ent te gaan ry en plekke kyk.

Rondry en plekke kyk en fotos neem maak mos op n stadium honger. Ons eindig in Paternoster.

Die reën en grys het redelik opgeklaar. Ons gaan verby die plekkie waar ons altyd die vis en tjips koop wat in papier toegedraai is.

Ons stop by Paternoster Waterfront. Stap rustig daar op en af en kry n eetplekkie. Die spyskaarte word voor ons neergesit deur n aangename jong man wat goeie engels praat, selfs wanneer ons afrikaans praat.

Ons bekyk die spyskaart met goed op soos sour soup (say what?) teen R115 en seaweed salad (huh?) vir R120. Doodgewone broodjie met blaarslaai, tamatie en n repie spek kos iets soos R120. Hoe verder ons lees hoe meer frons ek…. daar is items van tot R465 per porsie.

Toe die koeldranke voor ons neergesit word vra Jaco die prys per blikkie want dit was nie op die spyskaart nie. R35 vir n 200ml blikkie. Daar is n spontane verstomde stilte. Toe Jaco se mond in n vraagteken trek sê die mannetjie hy maak nie pryse nie, hy dra net kos aan. Sy blink engels waai toe saam met enige hoop op n stewige fooitjie op die seebriesie weg en hy praat weskus afrikaans. Hy verseker ons sommer ook dat die drinkgoed nog nie opgeskryf is nie, die blikkies nie oop is nie en dat hy geen aanstoot sal neem as ons besluit ons wil elders gaan eet nie. Die gladheid waarmee hy die takie afgehandel het is vir my bewys dat ons nie die eerste mense is wat frons vir coke wat duurder as petrol is nie. Ons staan op soos kinders wat die skoollied in die saal hoor… met die kelner se omdraai en wegstap vat die man wat agter ons gesit het (en die hele gesprek aangehoor het) die blikkie van die skinkbord af asof iemand “last round” geskree het en hy nog dors is, net om die dolla by hom se ogies te laat rek. Hy sal nog leer dat n man nie n groot beursie nodig het om n indruk te maak nie.

Ons sou seker kon bly en R140 vir 4 blikkies koeldrank betaal en altesaam R1 000 armer daar wegstap na elkeen n broodjie gehad het. Dit maak egter nie sin nie. My broer het altyd gevra “is jy mal of soek jy brood?”… wel, ek is nie so mal dat ek soveel vir brood sal betaal nie.

Ons ry baie bedeesd huiswaarts en stop en koop pizza, koeldrank, brood, vrugte en wyn…. alles vir minder as wat ons middagete rekening sou wees. Met een oog kyk ek wat kos n 200ml blikkie koeldrank by die supermark… R11.

Ons het met minder as R300 genoeg pizza gekoop om 4 volwassenes, n honger kat op n hawemuur en n voetsleep moedelose man langs die pad te voer.