So elke dan en wan moet n vrou die netelige takie aanpak. Niks lekker nie, maar doen moet dit gedoen word. Die aankoop van die ondergoedjies.
So pak Liewe Lulu toe maar die Saterdagoggend die mall aan. Onthou nou, Lulu se jaarmetertjie het n paar jaar terug by 40 verby geloop. Soos mans se stemme dieper word met die tyd word dames se heupe soms wyer soos die jare aanstap. Baie soos n boom se jaarringe.
Lulu is dan ook by die stadium van die “thin strings barely attached to anything” verby. Die ondergoedjies is nou al soos haar versekering… Omvattend.
Tweede winkel… Jackpot. Regte grootte, regte tipe, nie te pynlik nie, maar steeds duur. Lulu kies en betaal. Alles verloop goed tot daar waar sy deur die sekuriteits-megêfter loop en die ding begin skree soos n honger baba.
Die wag by die deur se nek skiet kiertsregop en hy sien al hoe hy vanaand vir sy pêlle vertel van die aksie wat hy geslaan het. Maar, sy opleiding het geleer hy moet eers investigate. Hy voel voel versigtig aan die sak en bekyk die betaal strokie. Sy skouers sak effens toe hy in sy geestesoog sien hoe die belofte van aksie soos mis verdwyn. Hy wuif vir Lulu met n koninklike wuif deur die masjien. Net sodat die gedoente weer begin gil.
Hierdie keer is daar geen sagte gevoel-voel nie. Die inhoud van die sak word op n klein tafeltjie uitgedop, die 5-pack-not-so-small omvattende ondergoedjies word uitgehaal en net daar in die oop deur, ten aanskoue van die moeg-moedelose ooms in plakkies en kortbroeke wat sit en wag vir mammas wat Desember aankope doen, oopgemaak en volgrootte uitgeskud. Die ooms rol hulle oë dakwaarts en kug.
Konstabel Abel dop elke onderdingetjie binnekant buitetoe. Lulu sweet, hyg en bloos. By nommer 4 kry hy waarna hy soek…. Klein silwer stukkie pakker wat as ekstra teenvoeter vir grypdiewe in die klere weggesteek word. Die kassier het die groot grys metaalverklikker thingie uit die pakkie verwyder maar in die Desember dolheid vergeet van die ekstra plakkers.
Die 5-pak word sonder seremonie in die inkopiesak teruggesit, skouers opgetrek met so n “I am only doing my job” uitdrukking op die gesig. Hy lyk effens suur oor die aksie wat nie gebeur het nie.
Lulu hoop net die materiaal is kwaliteit sodat die aksie nie gou herhaal hoef te word nie…. Sy stap kop omhoog by die ooms in die plakkies verby, want Liewe Lulu is nie bang nie, sy weet hulle vrouens moet tog dieselfde inkopies gaan doen.
