Ek word elke oggend gedurende die lockdown wakker in stilte. Aangesien ons werk affekteer alles my op n kleiner skaal. Wanneer ek werk toe ry is daar selde meer as een of twee ander voertuie op die pad dorp toe. Die stilte is vreemd. Geen taxis en mense te voet op pad werk toe nie. Geen bekendes wat ek kan groet en voor waai nie.
Dit is asof die ritmes verander het en alles stadiger en genadiger is. Met die herfs wat in aanloop is voel alles ook sagter. Die weer begin verander en die lug se blou en son se skyn is ook sagter. Mens hoor die duiwe se gekoer.
Ryk, arm, oud en jonk… Almal se lewens is anders in die onseker tyd. Dis asof die “pause” knoppie n bietjie gedruk is op ons lewenswandel.
Ek kry moed vir die mensdom as ek sien en hoor hoe daar uitgereik word na die wat arm, oud en swak is. Daar is nog omgee, ons het nou net meer tyd om dit te wys.
Onwillekeurig wonder ek wat gaan gebeur wanneer die “play” knoppie gedruk word en die wêreld weer in beweging kom. Gaan ons die stadiger genadiger ritme onthou? Gaan ons diegene na wie ons nou verlang gaan besoek? Gaan ons die koffie date nakom saam met die vriendin by wie ons net nie altyd uitkom nie? Gaan ons nog huiswerk doen saam met ons kinders, onder die boom sit en koffie drink saam met ons mans? Of….
Gaan ons terugspring op die hamster wieletjie en begin trap, trap, trap… Al hoe vinniger om op te maak en in te haal waar ons agter geraak het in die stadiger tyd.