My gedagtewêreld

Jaco lees hier op fb n briefie wat n tante aan n agony aunt geskryf het oor hoe in die gesig gevat en verneder sy voel omdat haar man, wanneer hulle in die publiek rond is, vir haar mooier en jonger dames uitwys. Haar eer is diep gekrenk en haar mascara moertoe.

Nou lees ons die comments…. Massakoor van moerige mammas wat vertel pappa knyp katte op donker plekke en hy behoort gestenig te word. Hier en daar n nugterdenkende vrou wat weet dat jack russels karre jaag, al kan hulle nie bestuur nie. Die minderheidsgroep probeer die tannie paai, maar dis nie suksesvol nie.

Jaco lewer kommentaar wanneer hy n mooi meisie sien. Ek wys vir hom khaki boekies wat maak dat ek n trekker wil gryp en n land omploeg.

Ek wil net vir daardie tannie sê dat die enigste man wat nie n mooi vrou in die verbyloop bewonder en waardeer nie… Is n weduwee se man. En enige vrou wat sê sy sien nie n mooi man raak nie lieg.

Donderdag aande is zumba strong. Na n bietjie innerlike wroeging en motivering van pappa se kant af is ek klas toe.

As mens zumba toe gaan gaan jy ZUMBA!!! Veral met n strong klas. Mens kan gaan fietsry of stap en as jy nie regtig gemotiveer voel jy kan jy die aand half-ass. Nie met zumba nie. Wanneer die musiek begin speel en die instrukteur begin beweeg dan is jy in of uit maar niks half-ass nie.

Ons begin en aangesien dit al die 3de strong klas is begin ek darem van die goed onthou. Die dele waar mens hande viervoet op die vloer is is nogal n uitdaging na my verskeie skermutselings met die teerpad toe ek jare gelede probeer fietsry het. Ek is wel baie trots op die feit dat ek al soortvan op n manier 8 push ups kan doen.

Ander dele is mentally challenging. My koordinasie is nie altyd my vriend nie en daar is n gedeelte waar mens wydsbeen staan, half vooroor gebuig met jou een hand uitgestrek na die grond…. Terwyl jy jou bene vorentoe skêr-spring gooi jy jou arm boontoe asof jy jou broek van jou lyf afruk. Dan is daar die om-die-beurt links en regs hardloop vir 4 treë en op die laaste so “saai die waatlemoen” move met jou arm doen.

Daar is dele waar jy denkbeeldige mense se gesigte “boks”… 4 houe en dan breek jy links en regs onsigbare stokke oor jou bene vir nog 4 tellings. Na n slegte dag is dit nogal lekker om denkbeeldige bloedneuse uit te deel. Terwyl ek so doef-doef-doef houe uitdeel voel ek hoe die mamma deegvelle onder my arms rondwapper soos bleek vredes vlaggies.

Die pas is vinnig, die musiek is hard en die mense geesdriftig! My bors klink later soos n moerige gans wat sis. Ek is nie alleen in die stryd nie. Ons maak beurte om teen die muur te gaan staan met ons koppe teen ons voorarms, soos die arme sieletjie wat aan is terwyl die ander kinders gaan wegkruip… Ek wens ek kon wegkruip. Toe ek die eerste sluk water gaan vat het en wens ek kon huis toe gaan het die horlosie gesê ons is 9 minute aan die gang…. En Maandagaand doen ons dit alles weer.

Donderdagaand het ek vertel hoe lekker die Zumba Strong klas was en al daai jazz. Gisteroggend word ek wakker en voel verbasend goed. Skouers voel effe stram en bo bene bietjie seer en hier aan die binnekante van die bobene voel dit effens gekneus, asof mens met bietjie te veel oorgawe perd gery het. Verder is ek fine. Liefie is totally fine, hy smile so bietjie uit die hoogte omdat ek effens stram is… Hy is duidelik fikser as ek. Hy staan mos soggens op en doen bietjie oefeninge.

Fast forward na gisteraand toe, die dag was bietjie rof en ek kon voel die bene is strammerig. Mense, toe dit begin donker en koel word. Skielik is trappe klim n issue en die skouers voel asof daar n kontinent op rus. Ek sit en teug warm tee onder n duvet, draai in die fetus posisie op die bank en vat n nap.

Vanoggend is alles stokstyf. Skouers, rug, boude, bene. Om te kan gaan koffie maak moet mens glo n broek dra… Ek kies opsie 1…. Gooi die broek op die grond voor die bed, gaan sit op die bed met my voete in die broekspype, wikkel met my tone die broek tot op die enkels… Wiggle, wiggle, wiggle die broek met moeite tot net bokant die kniee, gryp die broek vas, staan so vinnig moontlik op en pluk die broek na bo. In die proses gee jy jouself partykeer per ongeluk n wedgie, maar dit werk! Dan sluip jy soos n kruppel kat met n geknakte stert in die gang af en gaan sit die ketel aan.

Liefie gaan vir opsie 2. Jy staan langs die bed met jou sweetpakbroek in al twee hande vasgeklem… Dan gaan jy “hup… 1…2…3…” jy swaai die broek vorentoe en agtertoe en op “3” gooi jy jou been in die gewapperde broekspyp. Jy druk dan met jou een palm op die bed, haal diep asem, kry jou balans onder beheer en herhaal met die ander been. En jy erken aan jou vrou dat jou bene ook vanoggend bietjie seer voel.

Daai Strong klas klits jou so dat jy 2 dae later eers pyn.

Sooo… Zumba Strong, nê!!! Maandagaand het ons nie die klas gemaak nie. Wat beteken dat ons vanaand Strong virgins was, blinkoog en vol verwagting maar met zero ondervinding of kennis. Ek koop sommer water en energade, vir ingeval.

Ons stap in die klas in en Dehan sê ons moet sommer bietjie strek en die spiere los maak. Ek buk en kyk vir my tekkies se punte, 2 keer… en toe vat die aandag afleibaarheid my en ek begin gesels met almal om my en hou hulle ook weg van strek oefeninge af.

Die musiek begin en ons beweeg. Gesellig, lekker ritme en spoed. Die bewegings is nie moeilik nie en die repetisies maak dat mens die patroon vinnig snap en dan lekker kan bybly.

Ons hop, skip en jump en wanneer Dehan lostrek met daardie hoogskoppe van hom is dit nie lank nie dan is driekwart van die klas op n ander level en dan begin die vloer bewe. Nota aan Pep Stores se personeel – Nee, niemand het ingebreek nie, hang asb maar net die hangers terug waar dit afgeval het, ons vra om verskoning.

Met my laaste doktersbesoek het die dokter vir my n gawe pilletjie gegee wat baie werk soos daai manier wat hulle voertuie tot n sekere spoed beperk, al trap jy die petrol plat, die topspoed bly 80 km/h. Die pilletjie werk fantasties, tot die 2de liedjie van die aand begin speel. Nee wat, dan ruk die hart los en galop soos n perd in groen velde.

Die klas is met n spoed hopeloos te vinnig verby. Nie dat ek energie gehad het vir nog n bietjie spring nie. Ek voel plekke wat gewerk het wat baie lank laas gewerk het. Bobene, maag en skouers. Ek is seker daarvan dat ek more n koddige sluifelstappie aan my gaan hê.

Vanmiddag gaan doen ek my deel om die ekonomie n hupstoot te gee… Teen my sin! Maar dis n kies nou en suffer later storie en nood is nood.

Ek begin by broeke soek. Iets gemaklik wat ek kan werk toe dra. Rakke vol, pragtig… Toe sien ek die etiket… JEGGINGS. Wat in die lewe is dit, wie het dit uitgedink en vir wie was hy kwaad? Hoekom is die uitvinder nog nie geskiet of gevang nie?

Dames van n sekere ouderdom en postuur is nie veronderstel om materiaal te dra wat aan jou onderlyf klou soos n skreeuende 2 jarige wat n tantrum gooi nie.

Volgende rak… Lyk beter. Losserige sagte denim materiaal, maar toe sien ek DIT. Rek om die enkel. Die broek gaan pofferig sit soos n huggies nappy wat n uur terug al uitgetrek moes gewees het. Daarna is dit net afdraend… Skinny, nou-pyp nommertjies en broeke wat lyk of dit met n nailgun bygekom is.

Per genade kry ek 2 normale denim kniebroeke in my grootte wat as n nagedagte iewers gehang is.

Kaalbors kan mens nie deur die lewe gaan nie en ek begin soek na lappe om my beskeie te kry. Weereens pas die ontwerpe en groottes nie bymekaar nie. Die kante van die toppies is opge”scrunch” sodat die voorkante n buidelsak vorm waarin mens n week se snacks kan wegsteek. Moulose toppies, nie geskik vir my mamma-arms nie.

Aan die einde van my moed stap ek na die onderklere rakke toe. Tussen die gatgarings, french cut en seunsagtige nommertjies kry ek die regte soort en grootte… Wie betaal R259 vir 3 lappies materiaal wat helfte van die tyd besig is om onnodig aandag te soek in vreemde plekke en nooit die son sien skyn nie. Ten einde laaste is die marteling verby en kan ek met n sug op n sitplek neersak, heelwat armer en verstom oor wat mense om hulleself sal drapeer in die naam van mode!

Deel 2 van my covid sage…

Gister se post van net ek en my… My eie gevoelens. Maar ek is nie die heldin in die storie nie, ver daarvandaan! Ek is net een skakel in n ketting van mense wat een doel voor oë het en dit is om ons gemeenskap te dien en versorg.

My helde is die ouens wat dag en nag op roep is en enige tyd uitgaan, oorledenes versorg, PPE dra op die warmste dae en begrafnisse uitvoer. Dit is die arme mense in wie se ore ek kerm, vir wie ek dieselfde stories oor en oor vertel. Vir wie ek die beste sanitizer, handskoene en maskers koop wat ek my hande op kan lê omdat ek my bekommer oor hulle.

Besigheid is besigheid en dit beteken in enige bedryf kompetisie. Ons het baie gou, en eintlik lank voor covid al, gesien dat elkeen nie op sy eie molshoop kan regeer nie. As my kollega van n ander ondernemer n plekkie in ons bergingsfasiliteit nodig het help ons. As iemand PPE pakke of handskoene benodig help ons mekaar, hande vat en kyk na mekaar. Bemoedig mekaar op swaar dae. Gee mekaar raad wanneer ons onseker voel. Wanneer ek in die grond in moeg gevoel het het ek geweet daar is ander mense wat net soos ek voel.

Die bietjie positief wat ons hier wegvat is medemenslikheid. Selfs in n moeilike Desember was alles nie negatief en chaos nie. Saam het ons daardeur gekom en indien daar weer n tsunami oor ons pad kom sal ons maar net weer ruggraat styf span en voortbeur.

Buckle up… Die gaan n lang een wees. Ek mag dit dalk in hoofstukke moet doen… As jy nou die tipe mens is wat nie van lang posts hou nie gaan jy die een moet oorslaan.

Nege maande saam met covid… Toe die president aan die einde van Maart “21 days lockdown” afkondig het ek in my gewone positiewe uitkyk gedink ons gaan almal vir 21 dae by die huis moet bly, en ek gaan n paar dae in elke vertrek van die huis springclean. En dan… Gaan ons almal terug werk toe en die lewe gaan soos ouds voortgaan.

Van levels 1 tot 5 en drank- en sigaretberbod het ek niks geweet nie. Ek was van nature een van daardie pyn-in-die-patat positiewe Sannie Sonskyn nommertjies wat glo die son skyn more weer en dan lyk alles beter… Dit was die laaste week van Maart.

Toe gooi die president daardie “essential worker” kaart, dis baie soos die +4 kaart in Uno.

Ek staan elke oggend op, sit my masker op, was my hande en gaan werk. Dwarsdeur die winter gaan ons aan, al wat verander is die aankoop van bodybags en wit PPE suits… Baie onvleiend, ek het een aangepas en ek lyk soos Mev. Michelin in die ding. Dis net omdat ek die helfte korter en dubbel so breed soos my manlike kollegas is.

Ons kry die eerste paar weke glad nie covid + mense nie en ons het die eerste persoon gaan haal, onwetend. Ons is eers later in kennis gestel dat die persoon positief getoets het.

Onseker en katvoet begin ons covid begrafnisse doen. Kerke is toe, geen troosdiens toegelaat nie, teraardebestellings slegs by die graf, mense beperk. Skielik vra mense dat jy NIE die begrafnis bywoon nie. Byna geen van die vertroostende gebare word toegelaat nie. Ons verskaffers kan nie blomme verskaf nie, ons moet baie kreatief raak met kisruikers.

Met die eerste golf/brander doen ons nie baie meer begrafnisse nie, ek skep moed, drink ekstra vitamines om my gestel sterk te hou en gaan aan. Die ergste vir my is om nie meer my kliente teen my te kan vasdruk wanneer hulle emosies oorspoel nie. Dit is onmoontlik vir n “hugger” soos ek om iemand anders met 2 meter social distance tussen ons te troos.

Die levels tel stadig terug van 5 na later 3… En so aan.

Fast forward na November/Desember… Dis nie n golf of n brander nie, dis n flippen tsunami! Dit voel soos n damwal wat om my gebreek het. Die name van mense wat ek baie lank en baie goed ken word skielik name op doodsertifikate. Elke keer sluk ek die knop in my keel, knyp my oë teen die trane en reël nog n begrafnis. Ek en die familie kan nie tegelyk huil nie… Ek moet kalm bly. Almal is nie covid + nie, maar die reëls bind ons nog steeds in n mate wat getalle aan betref.

Een besonder brutal week gaan daar nie een dag verby sonder dat ons hospitaal toe gaan om iemand uit n isolasie saal te gaan haal nie. Elke keer kom die oproep, snaaks genoeg, na middagete. Teen dag 3 kry ons n knop op die maag wanneer dit middag word.

Desember, kersfees, nuwejaarsdag gaan in n warrelwind verby. Ek check, check, double check alles wat ek doen sodat ek nie foute maak nie. Ek voel skuldig oor die druk wat ek op almal om my sit om alles klaar te kry, reg te kry, vlot te laat verloop. Ek is kortaf, ek is ongeskik, ek verskree plek-plek grafgrawers. Aan die einde van n dag sit ek voor die tv en slaap.

Mense sê vir my ek verstaan nie hoe dit is om n familielid so te moet begrawe nie… My broer het op 29 April 40 geword, geen surprise party nie, lockdown, op 20 Julie is hy oorlede, nie covid related nie, net verskriklik onverwags. Sy troosdiens was n kort boodskap en n gebed, langs die lykswa.

Elke keer wat ek n post lees wat sê dat covid nie bestaaan nie, dat dit deur aliens/selfoonseine veroorsaak is en die entstof die duiwel se brousel is wil ek kots of iemand bliksem.

Wanneer, en of dit ooit sal verbygaan weet ek nie. Dat die laaste 9 maande n blywende indruk op my lewe gemaak het is verseker. Ek voel dat elke mens vir hom of haarself moet besluit oor wat die beste persoonlike keuse sal wees.

Of dit my gesiggie is, of die feit dat my ma dit in ons ingedril het om alle mense met respek te behandel, maak nie saak wie hulle is of hoe hulle lyk nie weet ek nie… Maar wildvreemde, en partykeer sommer net vreemde (soos in weird) mense het die neiging om my te nader en hulle mees persoonlike probleme en begeertes voor my bloot te lê. Partykeer is dit spesiaal en partykeer net out of this world vreemd, soos vanaand.

Ek draf gou by Spar in om n paar goed te kry, die week was lank en dit is lekker om sommer net alleen rak vir rak deur te stap sonder om gejaagd te voel. Dalk het die feit dat ek sonder toesig pappa se beursie in my besit het iets te doen met my innerlike vrede en vreugde…

Ek kom by die betaalpunt toe daar n skielike beweging aan my linkerkant is, n gesig hier by my opduik en een van die motorwagte hoorbaar vir my sê (ek dink hy wou fluister)… My merrim, ek wil n ding met jou bespreek, maar nie hier waar almal my besigheid kan hoor nie, ek wag hier buite op die stoep. Ek en die kassier loer vir mekaar en ek trek skouers op.

Hierdie gesprek gaan heel moontlik handel oor sy deel van gevoelens en my deel van kontant. Ek hou solank die geldjie wat ek eintlik aan die ander karwag wou gee in my hand as voorsorg.

Twee tree buite die deur staan hy toe ook solank op aandag. Hy val met die deur in die huis… Merrim weet mos ek het laas week verjaar, jip hy het my al 2 maal herinner. So, ek het besluit om vanaand bietjie uit te gaan… Daar in die sak is my skoon broek. En ek het my hare laat doen… Af kom die keps sodat ek die vlegsels kan aanskou, netjiese rye maar dit lyk asof die haarkapper halfpad boedel opgegee het, want net een helfte is gevleg, die ander helfte uitgepluis in n wilde affro. Maybe it’s fashion, maybe not.

Merrim sien, ek gaan nou wag tot so 10 uur toe, dan is die meisies al lekker nat (seker aangeklam), dan kyk ek vir enetjie en koop vir haar n biertjie. Dan later vat ek haar terug na my kamer toe… n Man het bietjie grillerigheid in sy lewe nodig. Ek moet die biertjie koop want ander kla sy en dan kry ek 15 jaar…

Oooo, kry ek n halwe woord in… Ja, merrim dis maar hoe dit werk. Die ding is nou net dat ek nie geld het vir die bier nie. My nuuskierigheid kry die oorhand en ek vra hoeveel so aand hom nou sal kos… R50 sê hy. Sjoe, sê ek…

Teen die tyd vat dit al my wilskrag om my gesig reguit te hou. Ek hou die geld in my hand na hom toe uit. Hy glimlag skreefoog. Ek wens hom n mooi aand toe en sê oor my skouer, nou toe, jy moet veilig wees! Ek kry n regop duimpie en hy laat hoor luid… Moenie worry nie, ek gebruik sakkies!!! So much daarvoor dat almal nie sy besigheid moet weet nie! Ek het meer gedink aan jaloerse boyfriends met messe of gebreekte bottelkoppe, maar siektes is seker net so gevaarlik.

Gisteraand op pad huis toe na die naweek doen ons iets wat nie die norm is nie .. Ons stop by KFC… Ek staan bakhand by die deur vir sanitizer, staan op die red dot 2 m van die persoon voor my af. Toe dit my beurt is bulk ek my behoefte aan die kassier deur my masker.. 2 keer want die lap oor my snoet bevorder nie kommunikasie nie. Die kassier vra of ek R3 wil skenk aan n honger siel en ek sê nee dankie. Betaal en gaan staan in die volgende drukgang.

Die persoon 2 meter agter my neem my plek by die kassiere in en plaas sy bestelling… En word gevra vir n R3 donasie.

Sy antwoord kom asof oor n megafoon, teatraal en met handgebare… But of course my darling, how can we rob them. People do not realize how fortunate they are to just walk into KFC and be able to buy food…

Ek rol my oë dramaties (slegte gewoonte van kindertyd af) en dink “Ag @%&, man… Klim van jou seepkissie af en gooi sommer namens my ook R3 in die blikkie.

Nou staan en bekyk ek die man met sy afsak denim (lyk hy het klaar sy boudjies vir charity geskenk!) en bedink die situasie…

1. Dit is maar sy styl en hy gee elke keer die speech want dit laat hom belangrik voel.
2. Hy het n poging aangewend om my te bekeer tot KFC charity.

Ek het, lank na ek my cholesterol laat bollemakiesie slaan het nog nie n antwoord gehad nie. Ek en die oom slaan nie dieselfde stel dromme nie. Ek glo dat wat, wanneer en vir wie ek iets gee niks met die mense om my te doen het nie. Maar dit is nou maar my R3 gedagte. Nou klim ek van my seepkissie af.