Category: Uncategorized

Karate klas…. nee, ek weet ook nie hoekom ek dit doen nie! Maandagaand geoefen tot my tong uithang en toe op die sitkamerbank kom uitpass.

Die klas bestaan uit die 2 instrukteurs, 2 mans, n paar tieners, n paar tjokkers en ek.

Wanneer dit by oefen kom en daar partners gekies word kry ek flashbacks van standerd 5 LO klasse, ek het nie n maatjie nie! Siende dat die 1 instrukteur dan ook my eie persoonlike man is kry ek sy aandag van tyd tot tyd. Gisteraand is dit toe ook weer so.

Hy wys my (weer n keer) hoe my hande en voete moet wees, baie soos ek kleintyd my poppe se arms en bene rangskik het. Nou is dit keer-en-slaan, keer-en-slaan. Mens kan die oefenfiets en drafskoene bêre en net oefen om iemand te klap. Na 2 minute brand die bene en my asem is weg.

Met die moegword saam sak mens se arms bietjie. Soos my arms sak styg my moed en dit voel of ek tussen die blokke dalk n hou sal kan inkry mits ek sneeky genoeg is.

Die oomblik toe ek vorentoe hop met my vuisie reg kom daar van nêrens af n hou en beland teen my regteroor… mense, die man is vinnig! Ek skrik so groot ek wil sommer my kamer gaan skoonmaak en huiswerk doen. Hier binne my kop sing dit soos n swerm bye.

Hop-hop-keer weer en toe my arms sak sê die man vir my ek gaan my tande verloor… ek lag net en sê “jou verlies, jy gaan n haathbek moet thoen!”

Ek kan ook nou nie die hele klas lank die teacher’s pet wees nie en die man gaan gooi n ogie oor van die ander. Dit gee my kans om my asem terug te kry en ek sien uit die hoek van my oog iets wat meer soos n “kry jou pouse agter die kleedkamer” geveggie begin lyk as karate oefening en ek stap nader. My mawees skop in en ek stop die 2 kapokkies. Die een het die ander een teen die oog geslaan… toe het die een die ander een geskop… Ek sê toe “hy sal jou nie raak slaan as jy vinnig genoeg keer nie” en daar gaan n lig op en my oor sing van voor af! Practice what you preach, sus! Ek probeer maar weer volgende week.

Ek is nou al n hele ruk lank baie lus vir n bunny chow met n lekker souserige kerrie vulsel. Mens loop nie n regte egte bunny chow sommer op n straathoek raak nie. Regte kerrie is n talent wat nie in enigeen se voorskoot pante sit nie.

Die ander kwessie is dat ek sedert n slegte paar dae tydens kerstyd sover moontlik brood, rys, pasta en suiker vermy. n Bunny chow sonder brood is net sadness op n bord!Jaco roep my nounou en wys vir my n video van iemand wat n bunny chow maak. Hy was altyd oortuig daarvan gewees dat n bunny chow te veel brood bevat. Die video laat selfs sy mond water en hy vra of ek vir ons gaan bunny chows kry by n vroutjie in die dorp wat onlangs sulke goed begin verkoop het. Hy stel voor dat ons sommer een deel!!!

Nou hoor hier, kyk hier nê. Bunny chows is nie vir deel gemaak nie. Deel is vir milkshakes (nie chocolate milkshakes nie!) en graad 5 somme. As jy n bunny chow wil hê kry jou eie! Ek het sommer van sy skoot af geklim. Jinne, die man!

Daar is al 13 episodes van RHOPTA ook verby sonder dat ek een gekyk het. Die besprekings op facebook en lisametdierooihare se opsommings was vir my genoeg vermaak.

Sien ek toe hierdie week dat daar n seisoen in onse Qheberga aka PE se Baai ook gemaak gaan word. Daar is bewerings van ernstige catfights en blompotte wat gegooi word!

Hier gaan my verbeelding op hol en ek begin dink… wat daarvan as hulle hier op ons dorpie sou kom soek na The Real Makoti’s of Kaladokwe.

Imagine… Die D-R-A-M-A. Wie sal die powerpuff girls wees wat deelneem? Onthou die term “housewifes” word baie losweg hier gebruik. Dit verwys na byna enigiemand wat make up dra en in n huis bly.

In RHOPTA en die nuwe reeks in PE is dit prominente vroue in die samelewing wat hulle eie besighede het wat deelneem. Hulle gaan na boetieks en salonne toe en koop op Pappa se aandrang horlosies wat R360 000 kos. Hulle ry met sportmotors en jaag teen mekaar resies vir pret en maak geld bymekaar vir minderbevoorregdes. In een episode het hulle gaan ontspan in Zanzibar.

Ons sal 6 dames nodig hê met lang naels, hoë ambisies, vinnige karre en nog vinniger humeure. Twee moet baie bitsig wees, een met n borsmaat groter as haar IK, een sagte Suzy wat heeltyd probeer dat almal in vrede moet lewe. Een moet n inmengerige bitchy man hê.

Hulle moet kan tee en cocktails drink, op spykerhakkies loop en inkopies doen vir die eerste span. Ek weet nie lekker van die Zanzibar storie nie, dalk kan hulle sommer Gariepdam of Kwaggapark toe gaan.

Wie sal ons 6 wees? Ek kontak solank vir Rian van Heerden. Dalk kan ek n geldjie verdien…

Enige vrou/meisie sal weet waarvan ek praat…

Wanneer jy nou jou 12de of 13de jaar bereik, outydse standerd 5, dan begin die ding kop uitsteek.

Dis nou wanneer daar altyd by enige braai, funksie en kerkdiens n besige tannie of twee is wat jou so op en af kyk, op n stoel tik met haar hand en sê “kom sit hier langs tannie”. Dan kom die fluister vraag “is jy nou al n groot meisie? Jy weet mos waarvan tannie praat?”

Ja wel tannie daar was laas week n vet puisie in die middel van my voorkop, my skoolhemp se knope span deesdae gevaarlik en my ouma het gister vir my my eerste bra gekoop. Ek haat die ding al klaar, hy lê nog in n foschini pakkie onder my bed saam met my wiskunde handboek… dis waar ek haat versamel. Die hele gesprek is natuurlik net in my gedagtes… mens is nie cheeky met grootmense nie.

Ek wonder waar al daardie nuuskierige tannies nou is… tesame met al die ooms wat altyd n geldjie in my hand gestop het en gesê het ek moet hulle bel wanneer ek 18 word. Sorry vir die ooms, ek het los lekkers gekoop met hulle geld. Deesdae sal hulle tronk toe gaan vir sulke grappies!

Terug na die tannies toe – so gretig as wat hulle was met raad gee daar aan die begin, so stil is hulle nou. Niemand wat waarsku oor hoe dinge na 45 begin loop nie.

Niemand sê dat mens se sweetgate ooptrek soos n waterval na die reëns nie, dat mens se humeur kort kort vlam vat soos n grasveld in die droogte nie, dis n gerook en geknetter, mens se liggaamstemperatuur is so bestendig soos die termometer van n 19-voertsek Mazda 323 wat teen elke opdraend wil vasslaan en in die rooi gaan draai.

Nou hoe sê daai tannies nou?

Julle!!! Ek gaan vannag nie n oog kan toemaak nie. Nie n oog nie, sê ek julle! Soos almal weet is my groot swakhede reality tv, country musiek, koffie en chocolate-enigiets.

My gunsteling reality programme op die oomblik is MKR en Below Deck. MKR kyk ek 70% as gevolg van die aanbieders. David Higgs… oh-my-soul daardie silwer hare, oe mammie!! En dan J’Something lyk heeltyd net onnutsig.

RHOPTA is te pynlik om te kyk, ek vang net Lisa-met-die-rooi-hare se samevattings, hoofsaaklik omdat sy kômmin in pret verander. Ek is seker die wyn wat sy drink help.

Sondagaande is MKR aande. Hierdie seisoen is nou al lank genoeg aan die gang dat ek al n paar gunstelinge onder die deelnemers het.

Alles gaan redelik goed tot die een dude met effens te veel selfvertoue besluit om rond te kyk terwyl hy met daardie bitter skerp mes uie kerf… die volgende oomblik is dit net bloed en n stuk vinger-fillet op die mes. Die medics praat van steke en hospitaal en die horlosie tik-tik-tik voort. Sy arme spanmaat is op die punt om n kat te skiet. My senuwees!!!

Die mense proe die kos en stem toe deur n lemoen in n mandjie te gooi met die naam van hulle gunteling dis. Die aanbieders gee hulle opinie en die topspan word geprys tot hulle gloei. Daarna word aangekondig dat die 2 sussies uitgestem is die week…. trane en teleurstelling. Verligting op die gesigte van die ander 2 spanne wat amper nie die “cut” gemaak het nie.

Die 2 sê dapper dat alles lekker was en wat hulle alles geleer het van hulleself en begin regmaak om almal te groet.

En BAM!!! Martin en Eddie (twee van my gunstelinge, hulle is prettig) fluister vir mekaar en kyk mekaar ernstig aan. Hulle was een van die ander twee spanne wat onder aan die lys was. Hulle vra of hulle hulle kans om verder te gaan kan oordra en in die plek van die sussies kan huis toe gaan.

Say what?????? Die prysgeld is massive. Daar moet n rede wees… en ek wil weet! Ek is invested in die hele besigheid, dêmmit! Is daar n krisis by die huis? Kom hulle nie reg nie? Daar moet IETS wees?

Weet iemand? Ken iemand dalk vir Martin en Eddie? Ek worry, man.

Net om my te kalmeer het ek die mandjie strykwerk aangepak en Below Deck gekyk… as my strykyster so saggies oor n blou hemp gly lyk dit nogal soos n luxury yacht wat op die see vaar.

Ons vrouens het almal bietjie Eskom in ons… te danke aan Moeder natuur, Eva en appels. My gemoed is op vlak 5, dis warm en ek is super geirriteerd.

Ons gaan winkel toe en ek is lus vir iets, ek weet net nie of dit soet of sout, koud of warm moet wees nie. In kort, ek is lus vir ALLES wat ek sien. Die kalm deel van my brein sit in n hoekie en rol oë en sug vir die tantrum wat die res gooi.

Ek sê vir liefie ek is lus vir ietsie soet of sout. Hy sê “kies iets”. Ek sê ek voel so gillerig, kan ek maar nie net een van alles vat nie?

Na 26 jaar maak n vlak 5 gemoed hom nie bang nie en hy sê “nee, dan sal ek jou maar los dat jy bietjie gil!”

Ek het gesettle vir n salted caramel roomys. Net om my humorsin te toets kom net die stokkie en n stukkie roomys uit toe ek dit probeer oopmaak.

Waarskuwing: Lang leesstuk op hande.

Voor ons begin…. n paar fun facts oor my:

1. Ek is 6 cm korter as Faf de Klerk en ek weeg 6 kg swaarder as Eben Etzebeth.
2. Ek is nie die tipe meisie wie se hartklop begin waar die teerpad eindig nie. Ek is fine met n goeie gelykpad.
3. Ek oorkom nie my vrese nie, ek own hulle. Slange, diep water en hoogtes is my top drie vrese. En spietkops!
4. Ek huil nie graag nie maar wel in situasies waar cute babas of trourokke betrokke is, ek woedend kwaad is…. of wanneer ek rêrig êrig shitless bang is.

Een groot feit oor Jaco is dat wanneer ek die dag huil hy gewoonlik die oplossing en nie die oorsaak is nie. So, vandag was dit nie sy skuld nie en ek dink na 26 jaar saam het hy iets nuut oor my geleer.

Die plan vir vandag was om by Robberg te gaan stap…. ja, ons stap al weer! Ons navorsing wys dat daar 3 moontlike staproetes is. By die kennisgewingbord sien ons die 3 roetes en op die 9 km roete is daar n swart kopbeentjie en die woorde “dangerous area” aangeteken. Alhoewel ons gedink het 9 km veldpad is binne ons bereik as ons rustig stap laat die kopbeentjie ons heroorweeg en ons besluit op die roete van 5 km. Die internet dui die een aan as “moderate”.

Die keer het ek n hoedjie en ons het n bottel water. Die weer is baie lekker en die roetes is duidelik gemerk. Daar is n koffiewa by die eindpunt wat my voortydig opgewonde maak.

Ons begin om die koppie stap. Die pad is nouerig en klipperig maar nie onoorkombaar nie. Links van ons daar onder glinster die see blou, die uitsig is ongelooflik. Hier en daar is dit skaflike houtpaadjies, baie lekker. Ons kom by n kruispad met trappies af see se kant toe, nog n houtpaadjie om n krans en n stuk nou opdraend pad met hier en daar handreëlings aan een kant wat blink in die son. Na nog n kyk op n kaart en n kort debat is Jaco oortuig ons moet opdraend uit daar waar die handreëlings langs loop.

Ek kyk op, begin n ligte sweet uitslaan maar stap voort. Dit gaan heel goed. Daar is afwisselend handreëlings en kniehoogte bosse wat my n gevoel van veiligheid gee. Twyfel begin knaag en so oor my skouer gee ek vir my stapmaat/lewensmaat n aanduiding dat ek myself nie meer gate uit geniet nie. Hy bemoedig… ons kan al die platvorm van die draaipunt hier bo ons koppe sien. Nog net n draai met paar groot kliptrappe en ons is daar. Met n neersit van my een voet maak ek die fout om my omgewing te bekyk, te sien dat elke trap na bo nou so knie hoogte lyk (ek het die laaste ent al so in 4 x 4 mode geklouter met my kort stamper beentjies). Hier is nie meer bosse en handreëlings aan my linkerkant wat my laat veilig voel nie, my tekkie se sole is so glad soos n verkoopsman se beste storie.

My brein gaan staan botstil, alles om my tol in die rondte en my asem is weg. Ek kan nie op nie, ek kan nie terug nie…. en toe kom die snik! Dit gaan nie meer daaroor of ek wil nie, ek KAN nie. Ek is op my boude terug af tot waar ons kon stap, stroom op, tot by n bankie in die koelte waar ek kon wag tot Jaco die roete voltooi en hy weer by my kon uitkom. Daar waar ek sit kon ek nog n goeie stuk huil in my borskas voel.

Met die laaste stukkie eindpunt toe het ek nog n brain roadblock beleef en my geduldige man het maar die long way round saam met my gestap. So, in die verkeerdom stap kom n man en vrou van voor af en soos dit met sulke goed werk kan ek nie help om n flenter van hulle gesprek in die verbygaan te hoor nie… dit sal wraggies gaan oor n slang wat sy gesien het. Net wilskrag het gekeer dat ek haar aan die arm gryp en vra waar en wanneer. In my brose toestand is een vrees op n slag meer as genoeg. Ek sou glad nie nog n slang ook kon hanteer nie.

My ma en ouma het my vertel dat ek so voor op die wa was by geboorte dat geen klere gepas het nie en my arme peetma verwoed moes begin hekel om my kaal bas te klee. Ek was glo piepklein.

Dit was toe nie die laaste keer wat ek gesukkel het om klere te kry wat nommerpas sit nie. So paar weke gelede gaan soek ek by n plaaslike winkel na denims. Die wat ek het is gelap en gestop tot aan die einde van hulle lewe… is nou tyd vir nuwes.

Ek stap die winkel twee maal deur, niks maar niks. Ek gaan vra toe waar is die rakke met my grootte klere? So 4 jaar gelede het my ouderdom en broekgrootte mekaar uitgelevel.

Nee jammer, die klere is alles verpak en teruggestuur, op versoek van hoofkantoor… Ek moet nou na die naaste tannie “Donna” winkel toe vir enigiets wat ek wil koop. Ek het my eendag mos n skuinste uit vervies toe ek skoene soek en ek tot daarvoor na n Donna Claire toe gestuur is. As ek n flippen hangertjie soek moet ek seker ook soontoe.

Vanoggend is ek terug in die winkel vir iets en toe vertel een van die personeel vir my dat die winkelgroep hulle reekse aanpas en dat die Donna winkels nou ook toemaak.

Nou kyk ne, oral om my sien ek vrouens van my grootte. Ek verstaan nie die redenasie nie. Ons keuse van plekke om te koop is reeds so beperk. Ken die mense nie hulle mark nie? Alles is klein en skinny en extra small.

Indien enigiemand my binnekort sien streak in die straat… ek het nie kop verloor nie, laaste broek het dan sy gat gesien.

Vanmiddag laat is daar n commotion buite die kantoor, iemand skel en n vrou snik soos sy huil. Ek is besig en steur my min.

Later kom roep my kollega my. Die snik-tannie sit binne in die kantoor. Buite staan n verslonsde man met 2 halwe bakstene in sy hande en mompel-skel-mompel. Ek kyk vir hom, sit die kantoor issue peper spray voor my neer … En hy kyk vir my en ons bekyk mekaar. Ek het n gesonde gewigsvoordeel bo hom en voel na die wilde week effe moerig. Al wat in sy guns tel is die wilde trek op sy gesig.

Linky soek die polisie se tydelike nommer op die crime group en bel vir die manne-in-blou. Nou wag ons maar. Die dinge vat mos tyd.

Die tannie vertel dat die man haar al n ruk lank teister, hoekom weet sy nie. Hy het net die naweek haar huis se ruite uitgegooi en haar kar se bande met n broodmes probeer stukkend sny. Sy weet nie hoekom hy haar uitsoek vir sy tirades nie. Die polisie het net skouers opgetrek en gesê sy moet n kwotasie vir die ruite kry.

Die vangwa kom stop, die wag was langer as two minute noodles maak maar vinniger as rys kook… Ek is beindruk. Hulle gee die man een kyk en verklaar toe dat hulle niks kan doen nie want hy is n 064 (zero six four)… Ek en Linky kyk mekaar want nie een van ons ken daai bende nommer nie. Ek vra mooi hulle moet die man wegvat want as hy die kantoor se groot ruite breek gaan ek my dalk vererg.

Ons leer toe dat zero-six-four polisie taal is vir iemand wat geestelik onstabiel is en daarom mag hulle niks doen nie. Ek het toe vir die konstabel verduidelik dat die volgende nommer in die lykshuis register zero-seven-four van die jaar 2020 is… Goeie begrip het n halwe woord nodig. Hy is van die perseel verwyder, moontlik na sy eie huis toe.

Ek kook nou kerrie, kook kalmeer my wanneer ek so effens zero-six-four’erig voel!

Vanoggend 4 uur lê ek met vrede in my hart rustig en slaap, op my maag… weerloos. Die volgende oomblik klap Jaco my KAPLAKS!!! op my lae rug dat my nier amper bars.

“Waddehel!!!” vra ek deur die slaap.

“Daar was n spinnekop… lyk soos n sak spinnekop” sê hy.

Vanoggend toe ek by my sinne is wonder ek oor die saak. Ek kan nie verseker sê of daar werklik n spinnekop was nie…. maar ek het al genoeg Murder she wrote gekyk dat ek weet dis moeilik om n moord te bewys sonder n liggaam… en ek het nie n spinnekop gesien nie.