Author: Durbyann@1976

Oefening is goed vir liggaam, siel en gemoed. Ek het n gewigtige cv met verskillende goed wat ek al probeer het…

Stap
Callenetics
Fietsry – ek het baie hard geval
Tae bo – die dvd is nog iewers
Zumba
Bootcamp
Die oefenkamer vol gewiggies en n oefenfiets
Karate

Vir iemand wat as kind probeer het om deur soveel as moontlik biblioteek boeke te gaan en n verskoning vir elke LO klas en atletiek oefening gehad het is die lys van goed nogal prysenswaardig.

Ek het al die bogenoemde al gedoen, ek sê geensins dat ek dit goed gedoen het nie, verstaan?

In ons huis kan oefen ook lei tot lag. Nou een oggend is ons te laat op en besluit om na werk gou te oefen. Net toe ons op ons beste en ek in my mees elegante “plank” posisie staan kom Tiaan van die werk af en kom kyk wat ons doen. Hy bekyk ons so en begin lag. Ek vra “wat nou?” Julle lyk soos 2 seekoeitjies wat in die water dryf… ongeskikte kind.

Na dese kan ek ook draf by die lysie voeg. Ons kerk hou op 15 Maart n 5 km “fun run”. Die beste hiervan, behalwe die eetgoed na die tyd, is dat dit n aflosresies is. Elkeen in die span hoef net 1 km af te lê. Dit klink soos baie pret.

Ek wou nog altyd draf soos party van die mense wat soggens by die huis verby draf wanneer ons koffie drink in die tuin. Hulle draf en draf en dit lyk of hulle nie moeg raak nie.

Ek sê vir Jaco ek het n artikel gesien wat mens riglyne gee oor hoe om so te oefen dan mens binne 5 weke reg kan wees om 5 km te hardloop. Hy kyk my met sy “ag shame” uitdrukking aan en sê dit is bedoel vir mense wat iewers op een of ander stadium van hulle lewe al n mate van fiksheid beleef het.

So draf ek toe, en verbasend word ek glad nie so moeg soos ek gedink het ek sal nie. Dis baie lekker. Die son op my gesig en die briesie oor my lyf, die geluid van die wind deur die blare van die bome langs die Marlow pad – ek draf… en draf… heerlik!

Skielik tik iemand aanhoudend teen my bobeen en ek skrik met n ruk wakker. Die “briesie” is toe al die tyd die waaier voor die bed. Ek hoop nie ek het die arme man in my slaapdeurdrenkte drafsessie raak geskop nie.

Mens bly mos nou nie onder n klip nie en die laaste week of wat is dit net Dricus dit en Dricus dat, soveel so dat ek op Google klim en gaan navors. My inligting wys dat die man die eerste Suid Afrikaner is wat die tipe titel buite n kroeg sal wen en….. dat hy in my beskeie opinie vrek mooi is!

Die groot Geveg begin glo 5 uur vanoggend. Ons is 5 uur wakker maar dis maar ons gewone opstaantyd.

Ek sê vir Jaco ek het gisteraand al die hoogtepunt van die storie gesien. Hy frons en vra waar? Op facebook… daar was n video clip waar Dricus baie entoesiasties ingedraf kom, sy sweetpakbroek afpluk en op die skaal wip. Hy was tevrede met die syfers en ek was beindruk met die lyf!

So is daar toe eers 4 ander gevegte, waaronder n geveg tussen twee dames.

Ek weet nie of hulle met daardie angry eyebrows gebore word en of dit Maybelline is nie maar dis nogal intimiderend! Die mouth guard laat hulle ekstra intens lyk. Die een vrou het 6 maande gelede n baba gehad. Haar maagspiere moet van bungee cords gemaak wees, dit strykplank plat met n sixpack wat nie uit n wit en rooi Tops sakkie kom nie. Die 2 is nogal indrukwekkend, ek wil nie aan die verkeerde kant van een van hulle humeure beland nie.

In ag genome dat my enigste ervaring met hierdie tipe goed die volgende is:

1. my eie kinders en man se karate kompetisies
2. die 1980’s se boks gevegte wat op tv was…. (daardie waar die tannie in die voorste ry, gewoonlik met n bevange woeste perm wat op en af wip, met haar plakkie op die krytvloer slaan en skree “moerrrr hom!!!” )

was ek baie swak voorbereid vir wat sou kom. Net soos met enige geveg en geswoeg in die lewe het die beste raad van die omstanders gekom. Die arme vrou is verlep soos n lap maar tussen rondtes gooi haar een coach gevaarlike f-bombs rond. Kyk, ek sou hom met my laaste bietjie energie op sy toeter-bekkie geslaan het. Ok, maar sy betaal hom seker vir sy opinie.

Uiteindelik, nadat almal voor die tv’s sit en wag het asof ons op Shosholoza meyl se skedule werk, breek die oomblik aan.

Rondte 1 en 2 lyk redelik gelykop vir n leek soos ek. Tussen rondtes gaan hulle gou hoekie toe waar hulle karate water sluk, die bloed afgegee word en hulle van goed bedoelde raad bedien word. Wanneer Dricus se span met hom praat is daar een of ander klikbekkie wat alles na engels toe vertaal.

Net voor rondte 3 begin sê daai coach “luister nou mooi”… toe weet ek die tempo gaan verander want ons weet as n Suid Afrikaner dit sê moes jy netnou al geluister het!

n Volle 5 rondtes! Ek het later geskree “wurg hom net man”. My man reken dit is bietjie erg, hy het my gekyk en sy kop geskud. Ek het later rond gekyk vir my plakkies!

Geen KO (sadly) en geen submission. Ons moes maar op die scorecards vertrou. Mens se senuwees…. Victory!!!!! En eintlik wou ek net seker maak dat die man se mooi gesig nie geskend word nie.

Die hoofstraat is party dae n vreemde plek. Dit raak met tyd net vreemder.

Dag en nag staan die vragmotors dubbelrye geparkeer. So paar jaar gelede begin n meisie dwaal in die straat – jonk en mooi. Ek skat haar niks ouer as 25 nie. Niemand weet regtig verseker waar sy vandaan gekom het nie.

Sy raak n bekende gesig en haar bewegings bekommer n mens. Menige kere sien iemand haar te voet op pad terug dorp toe, koeldrankbotteltjie in die hand. Partykeer van Visrivier se kant af en ander keer op die PE pad.

Een aand sit ons op n restaurant stoep toe sy teen skemer die bult af stap terug dorp toe. Ek sê so half onnadenkend die storie kan net een uiteinde hê – sy gaan langs die pad weggegooi word.

Ek dink daaraan om haar te nader om te gesels maar wat praat ek nou wat nie judgerig en inmengerig of prekerig klink nie? Wat se raad kan ek gee?

Het swaarkry haar genoop om op straat te werk en die dwelmgebruik was die susmiddel vir haar gemoed? Of was haar werk n manier om die dwelmduiwel te voed?

Die uitdrukking op haar gesig is aan die begin bietjie verskrik, toe half verslae en later net leeg. Sy raak slonserig en verwaarloos. Ek hoor van kindertjies wat gebore is.

Daar was n boyfriend in die prentjie wat op n tyd iewers naby gewag het en dan het sy die “lone” oorhandig. Hy is glo vermoor, die kindertjies vir ander mense gegee om groot te maak. Binne haar beperkte vermoë het sy altyd gesorg om vir hulle ietsie soos n joghurt te koop.

Ons besef op n dag dat ons haar lanklaas gesien het en vrees die ergste. Toe vertel iemand dat hulle haar op n buurdorp gesien het.

Iewers met verloop van tyd het iemand haar die bynaam “Black Friday” gegee.

Verlede week hoor ek dat sy na bewering n ruk gelede iewers buite die dorp opgetel is – vermoor en weggegooi…. ek het toe nooit die moed bymekaar gemaak om met haar te gesels nie. Ek weet ook nie wat haar regte naam was nie. Waar sy vandaan gekom het nie.

Black Friday is dood en dit is goor dat haar dood voorspel kon word en niemand dit kon verhoed nie.

…. en ek het nie met jaar gepraat nie, uit vrees vir n afjak! Of dat sy sal dink ek sien neer op haar.

Ps…. ek het na ek die stuk geskryf het verneem Black Friday is “alive and well” Wie dan teen die pad opgetel is weet ek nie. Nog n jong lewe te vroeg uitgedoof… en daar is so min wat ons daaraan kan doen.

Jaco doen partykeer dinge wat my baie aan my oorle man laat dink…. en hierdie is my eerste huwelik. Met die dat die ekonomie is wat dit is en alles behalwe salarisse vinniger styg as my bloeddruk wanneer ek my vererg doen ek meestal die huistake self. Tesame met n voltydse 6 dag werkweek.

Somer het arriveer in Cradock en die hitte maak my soms lighoofdig. Gister, ten spyte van my 2 middagslapies onder die dakwaaier, het ek wel tyd uit my dag geneem om die kombuis skoon te kry en die sitkamer reg te trek, oppervlaktes af te stof en met n klam lappie af te vee en te stofsuig.

Vanoggend na n salige koffiedrink sessie in die tuin stap ons die huis in en sal die man nou wraggies sy hand oor die sleeperblad van die tv kas trek en sy hand soos n spietkop omhoog hou sodat ek kan sien daar is stof! Nou kyk, ek is nie iemand wat maklik geweld pleeg nie. Dus het ek net stil gebly en resepte vir smaaklike begrafnis broodjie vulsels gaan google en gaan nou my swart romp aanpas… daai tipe houding regverdig nie die uitgawe van n nuwe uitrusting nie.

Sout van die aarde…. sewe sakke sout saam opeet… selfs sout in die wonde vryf. Sout het van altyd af n belangrike rol in ons lewens.Gisteraand sit ek snoesig en salig onder my bersie toe liefie se voetspore mik in die rigting van die kombuis. Ek sit vaak vaak n bestelling in vir n koppietjie tee. Koffie drink ek nou al mooi sonder suiker maar met tee moet ietsie net die bitter vir my breek.

Uit die kombuis, hier deur my vaak newels syfer n vraag “is die bruin korrels in die bakkie suiker?” Ek weet net van een bakkie bruin korrels en ek beaam dat dit suiker is. Ek kry te koud om te gaan seker maak.Die koppie verskyn hier op ooghoogte en ek steek huiwerig my hande onder die bersie uit en vat die warm koppie vas. Versigtig vir brand vat ek die eerste (gelukkig klein) teugie uit die beker…

Ons het op skool geleer van n versadigde oplossing… hierdie is die naaste wat ek aan n akkurate beskrywing kan kom. Daar is n chemiese aksie/reaksie toe my mond toegaan agter die teugie vloeistof. Die vloeistof verander oombliklik in n gel-agtige storie.Ek sit in een oogknip die beker neer, gooi die bersie op die grond, spring bo oor, snel kombuis toe en ruk die agterdeur oop…. spoeg met n boog wat-ookal in my mond is op die stoep uit, bo oor die honde se waterbak.

Ek eet vinnig n sny brood met bovril, ek is nou wawyd wakker. Ek gaan kyk na die bose brousel wat in my koppie beland het…. braaisout wat ek lank gelede in n glas potjie gegooi het. Ek maak toe sommer vir my n koppie koffie. Ek dobbel nie weer met korrels nie.

Baie lank gelede het ek eenkeer vir kuiergaste koffie gemaak. Toe my ma die eerste sluk vat het sy so gespoeg… teen daardie tyd was die gaste halfpad klaar gedrink. Sy wil toe weet of hulle koffie reg is. Nee, sê die tannie, haar koffie het snaaks geproe maar sy wou maar niks sê nie. Daar was toe growwe sout in die suikerpot. Ek het eers gisteraand besef presies HOE goed gemanierd die gaste was.

Ek sit op die kantstoep van die huis met n koppie tee en hoor die toeskouers en kinders by die Voorbereidingskool se sport wedstryde, agter my rug in die straat ry voertuie verby. Daar is n ligte windjie en die son skyn op my gesig.

Die huis kort aandag maar Eskom sê eers later. Nou sit ek, sonder haas en dringendheid en vat die tydjie af. Die rustigheid is lekker.

Vier weke gelede was my gemoed heel anders. Angstigheid, ongelukkigheid en ontevredenheid het hoogty gevier.

Tussen 2016 en nou het n reeks negatiewe goed soos branders oor my gerol – my ma, oupa, stiefpa en broer is oorlede in die bestek van vier jaar. Elkeen van die begrafnisse het sy eie stres gehad, n massiewe huis wat opgepak moes word.

Covid het ons almal se lewens kom omkeer, werkskrisisse is vol in die blom… net daaroor alleen kan ek n boek skryf.

Met elke krisis wankel mens bietjie, stof jouself af en gaan aan. Elke gebeurlikheid vryf net bietjie van jou menswees-vernis af…. skaterlag en pret word net n ligte laggie, word net n glimlag, word n frons. Kuiers word moeite, alles word moeite. Mens word “moody” en probeer jouself in n beter gemoed in “regruk”.

So elke nou en dan gaan jou liggaam se “check engine” liggie aan – bloeddruk skiet op, hartklop hol weg, jy slaap sleg en suig rescue pilletjies soos sweeties. Dan kalmeer jy weer en druk deur.

Skielik, op n dag vat dit net een mediumgrootte krisis om die mat heeltemal onder jou uit te ruk en jou gemoed bloedneus te bliksem.

Die uiteinde is dat jy so huil (vir iemand wat nie n huiler is nie) dat jy by die dokter gaan draai – 1 week blaaskans, n hart uitpraatsessie, n pilletjie vir ingeval en n opvolg afspraak. Die opvolg afspraak eindig in nog n week se rus op dokters orders, die keer sonder n pilletjie.

Die twee weke is niksdoen tyd, leestyd, slaap tot 8 uur in die oggend tyd, saam met my man rondry tyd…. en dink tyd. Ek is oor die algemeen meer van n doener as n denker.

Die uiteindelike les is…. maak jouself los van goed wat sleg is vir jou gemoed, maak jou los van dinge wat in elk geval buite jou beheer is. Raak selfsugtig en sit die selfoon se klank af wanneer jy oorweldig voel. Wanneer n mens panic elke keer as jou selfoon lui is jy op n slegte plek! As dit nie joune is om oor te worry nie, moenie!

Meet jou porsies tyd baie versigtig af en deel dit oordeelkundig uit. Moenie so aan ander se oeste werk dat jou eie landerye karig bly nie. Dis oraait om partykeer aan jouself te dink.

Dit was geen magic oplossing nie. Die paniek en worry ry mens nog wanneer jy dit n halwe kans gee. Swaai daardie oomblikke so spoedig moontlik om – moet dit nie n rusplek in jou kop gee nie.

Dis nie algemeen bekend nie… maar daar was n prys op my kop… n “kontrak” uitgeneem op my lewe. Regte egte mafia moeilikheid.

Een bounty hunter het die uitdaging opgeneem. Sy was amper suksesvol! Dit was so hittete. Haar plan is gelukkig gefnuik.

Verlede naweek daal n moeder van n verkoue/griep op my neer. Dis n gehyg en gehoes, narigheid om te aanskou. Stem is kapoet, snuffel en snuif.

Saam met hierdie storie kom daar mos altyd die alewige kriewel in die keel wat mens gewoonlik in die kerk of publieke plekke beetkry met n ysterklou. Jy hoes tot dit voel jou ribbes kraak oop, jou oë traan en jou neus vloed, jou blaas ook as jy ouer as 39 is!

Om my ongemak en lyding te verleng is daar tans ook die grootste Halls suiglekker tekort in die geskiedenis van die mensdom. Mens voel later om sommer n klippie of iets te suig net om die kriewel af te weer.

Woensdag werk die liewe Jane by die kantoor. Toe sy gaan melk koop gee ek geld en vra vir n pakkie Halls, of enige ander suiglekkers wat ek kan byderhand hou vir die kriewel. Ek het nooit geweet Jane is n geheime agent nie. Aangeheg by my storie vind asseblief “Bewysstuk A”.

Uit alles waaruit sy kon kies is dit waarmee sy teruggekom het…. wie met nugter denke maak lekkers in ANYS geur?????

Maar soos die Ingelse sê van desperate times… suig moes ek maar suig. Die kriewel was te bang om terug te kom!

Die dag sal seker nie suksesvol afgesluit kan word as ek nie ten minste een keer ten volle myself was nie.

Ons is by die begin van die karate nationals in PE by die Boardwalk… ek gaan loop vinnig n draai voor ons begin. Regs deur die glasdeur, links by die badkamers en regs en n links tot waar ek wil wees. Doen my doene en was my hande en stap uit en vol selfvertroue maak ek die mooi wit deur aan my linkerkant oop…. en stap reg in n kas in met n baie groot rooi brandslang…. knip my oë stom verbaas en bars kliphard uit van die lag. Ek voel soos arme Alice in Wonderland!

Toe ek n kind was was daar nie diagnoses soos ADD en ADHD en sulke goed nie. Disleksie was selfs effe vreemd. Jy is gelabel as vestrooid, vreemd, “kop-in-die-wolke” en sommer deur die dinges. Ek het gereeld raas gekry oor n verlore boek, LO klere wat by die huis agtergebly het, ek het eerder my boek gelees as om huiswerk te doen.

Toe kry ek n pasmaat-kind vir wie ek notas binne in sy space case geplak het wat sê hy moet alles op sy lessenaar in sy tas pak voor hy huis toe kom en notas op en binne sy klerekas om hom te herinner aan goed wat moet skool toe gaan.

Nou lag ons vir mekaar se verstrooigeite… ek bêre die melk amper in die gangkas, hy sit die bottel heuning op sy spieelkas. Ten minste het hy nog nie in n kas geklim nie!

Huisskoonmaak is n avontuur. Ek gaan gooi n handdoek in die mandjie en sien op pad soontoe n koppie op die tafeltjie. Dan begin ek skottelgoed aandra, sien n spinnerak en gaan haal die stoffer. In die kas by die stoffer sien ek die stofsuier en sit die reg in die gang… geen een taak word op een slag voltooi nie. Wie wil nou fokus as elke dag net n reeks avonture kan wees?

Deel van die pret om “grootmens kinders” te hê is dat die grense van mens se grappies wyd uitskuif… nou die aand gesels ek en die jongste oor alles en nog wat en ons kom by “vaping” uit.

Ek ken nie die goed regtig nie en noem dat ek nooit geweet het dat mens n vape moet laai (charge) nie. Hy sê “dit is n nuwe era en alles werk met tegnologie”.

Ek sê tong in die kies dat ek nou nie vape nie en nie earpods dra nie so ek gaan maar vir my n “adult toy” koop dat ek ook iets het wat ek kan charge…

Dankie tog vir video calls… die kind se gesig is n prentjie, hy rol sy oë, gooi sy hande oor sy gesig en dop amper agteroor en met n sug laat hoor hy “nee o donner, ek wil nie sulke goed hoor nie. Nee magtag ma, gaan charge jou selfoon!!”

Ons is genooi om n funksie by te woon… ek is half versigtig vir “funksies”. Dit het die geneigdheid om stywe affêres te wees waar mens moet toemond smile en hakskoene dra. Hierdie funksie is in die vorm van n wynproe en veiling by Marlow.

Ek werk uit dat ek ten minste 5 van die mense gaan ken, die kaartjie sê mens kry n wynglas wat jy kan huis toe vat (dis nice van hulle!) En daar is nie n dress code nie (baie belangrik want ek het my semi formal koepon vir die kwartaal klaar gebruik by n begrafnis).

Ons gaan wyn proe… al wat ek van wyn weet is dat daar n wit soort, pienk soort en n rooi soort is, dat die rooi soort n moerse kopseer veroorsaak en dat wyn van Tops af kom.

Vanaand is toe die aand. Toe ons instap is daar kuierplekkies geskep met strooibale vir die mense wat nie by die tafels wil sit nie. Ons kry die beloofde glase… ek probeer van die Marlow manne omswaai om my glas n stel van 4/6 te maak maar is onsuksesvol! Ons kry nommers vir die veiling, net vir ingeval ons daarna voel om n kas of wat wyn te koop.

Daar is die lekkerste eetgoedjies… broodjies, geroosterde knoffel, patees, salami, frikadelletjies ens… die ma’s het behoorlik uitgehang.

Daar kom n wynmaker (n vrou nogal, ek is beindruk) wat vir ons vertel van die verskillende wyne, hoe dit gemaak word en ons kry proesels in ons glase. Daai rooi een het sommer op jou tong vir jou vertel dat n sluk of wat te veel jou kop sal draai soos n carouzel-perdjie op volspoed.

Dit is veiling tyd. Iemand stel n man voor saam met twee “spotters” aan sy linker en regterkant. Dis n getroude man, ek kon dit aan sy praat aflei. Hy trek daar los en praat die vinnige praat van n man wat nooit skuinsweg n woord inkry by die huis nie of op n drafstap op pad is badkamer toe en sy storie oor sy skouer wil klaar praat voor die badkamerdeur agter hom toeklap. Hy verkoop per bottel, per kas, enige manier moontlik!

Wat n prettige aand vol lag en lekker kuier! Marlow se gasvryheid is iets om te beleef.