Author: Durbyann@1976

So elke dan en wan moet n vrou die netelige takie aanpak. Niks lekker nie, maar doen moet dit gedoen word. Die aankoop van die ondergoedjies.

So pak Liewe Lulu toe maar die Saterdagoggend die mall aan. Onthou nou, Lulu se jaarmetertjie het n paar jaar terug by 40 verby geloop. Soos mans se stemme dieper word met die tyd word dames se heupe soms wyer soos die jare aanstap. Baie soos n boom se jaarringe.

Lulu is dan ook by die stadium van die “thin strings barely attached to anything” verby. Die ondergoedjies is nou al soos haar versekering… Omvattend.

Tweede winkel… Jackpot. Regte grootte, regte tipe, nie te pynlik nie, maar steeds duur. Lulu kies en betaal. Alles verloop goed tot daar waar sy deur die sekuriteits-megêfter loop en die ding begin skree soos n honger baba.

Die wag by die deur se nek skiet kiertsregop en hy sien al hoe hy vanaand vir sy pêlle vertel van die aksie wat hy geslaan het. Maar, sy opleiding het geleer hy moet eers investigate. Hy voel voel versigtig aan die sak en bekyk die betaal strokie. Sy skouers sak effens toe hy in sy geestesoog sien hoe die belofte van aksie soos mis verdwyn. Hy wuif vir Lulu met n koninklike wuif deur die masjien. Net sodat die gedoente weer begin gil.

Hierdie keer is daar geen sagte gevoel-voel nie. Die inhoud van die sak word op n klein tafeltjie uitgedop, die 5-pack-not-so-small omvattende ondergoedjies word uitgehaal en net daar in die oop deur, ten aanskoue van die moeg-moedelose ooms in plakkies en kortbroeke wat sit en wag vir mammas wat Desember aankope doen, oopgemaak en volgrootte uitgeskud. Die ooms rol hulle oë dakwaarts en kug.

Konstabel Abel dop elke onderdingetjie binnekant buitetoe. Lulu sweet, hyg en bloos. By nommer 4 kry hy waarna hy soek…. Klein silwer stukkie pakker wat as ekstra teenvoeter vir grypdiewe in die klere weggesteek word. Die kassier het die groot grys metaalverklikker thingie uit die pakkie verwyder maar in die Desember dolheid vergeet van die ekstra plakkers.

Die 5-pak word sonder seremonie in die inkopiesak teruggesit, skouers opgetrek met so n “I am only doing my job” uitdrukking op die gesig. Hy lyk effens suur oor die aksie wat nie gebeur het nie.

Lulu hoop net die materiaal is kwaliteit sodat die aksie nie gou herhaal hoef te word nie…. Sy stap kop omhoog by die ooms in die plakkies verby, want Liewe Lulu is nie bang nie, sy weet hulle vrouens moet tog dieselfde inkopies gaan doen.

So, daar was vandag n opvolg op verlede week se fisio afspraak. Die keer is daar niemand voor my in die ry by die file kantoor nie en ek is flink flink 20 minute vroeg vir my afspraak.

Ek raak liggies opgewonde toe ek 2 kussings op die martel-bedjie sien. Die kussings verdwyn en ek beland weer met my gesig in die suspiciously shaped moontlik-nie-vir-die-gesig bedoelde spleet… Die dame met die kneukels se hande is n paar grade warmer maar steeds ferm.

Hierdie keer is daar geen naalde betrokke nie maar die knop soekery begin heelwat hoër teen my rug op. Dit is n vryf-en-knie prosedure teen my rugstringe op en af, op en af. Sy squeeze n knop soos n suinige man n muntstuk. My neus loop en my oë traan. Dit voel of my persoonlikheid gekneus word.

Sy vind n spesifieke baie teer punt op my rug. Ek dink dis die hoekie waar al die spiere bymekaar kom, n bespreking hou van waar hulle volgende keer in nuwe knoppe kan uitslaan sodat die dame hulle kan uitmergel.

Twee ure later is daar geen ongemak in my rug nie, geen pyn nie. Dit voel soos n splinternuwe rug. Uhm, vanaand toe voel ek die nodigheid vir n warmwatersak op die aangetasde dele.

Ek kan al amper n zumba klas op die horison van my toekoms sien glim. Daar is nog n opvolg vir volgende week.

So rukkie gelede buk ek vroegoggend bo oor die wasgoedmandjie om iets uit die wasmasjien te haal. Te lui om eers mandjies te skuif. Groot fout. Af gaan is een ding… Opstaan toe nie so maklik nie. Vir n paar dae buk-en-bekruip ek die lewe.

Vanoggend is dit toe ek en die afspraak by die “fisio”… So elke dan en wan kry ek n masseer sessie as verjaarsdag bederf. Vandag was NIE my verjaarsdag nie.

Ek beland gesig-in-n-vreemde opening, holidaasie na bo, bo-op n bedjie, met die sonnetjie wat lekker gesellig deur n venster skyn.

Die dame begin en maak verskoning vir haar koue hande. Sy moenie brood knie nie, sy gebruik hopeloos te veel kneukels. Sy knie vir my dat ek voel soos n c-graad steak wat onder die vleis hamertjie beland het. So van die skouers af tot om my “sit goeters” en terug. Talm so elke dan en wan by n knopperige pyn of pynlike knop, ek is nie meer seker nie. Hier by die derde rondte rug af wil die niggie weet hoe ek voel oor naalde. Huh!?? Breinaalde? Wat se naalde nou?

Ek bly te lank stil en niggie sien dit as aanmoediging. ” Haal diep asem..” en ting gaan die naald in en ek kry n lammerasie tot in my kopvel.

Na n halfuur is ons klaar, ek voel asof ek rugby gespeel het, gekneus. Maar ek kan my tone raak, ek het gekyk. Ek weet nie hoe lank die naalde was nie maar ek is deeglik gefi-sjoe want ek het “bra” seer hier by my borskas rond. Omdraai kans is daar nie want die dame, haar kneukels en naalde staan vierkantig tussen my en die zumba klas wat op die horison wink.

Die een item in die huis wat nie MAG op raak nie! Daar is altyd n vervanging 2 rolle voor die einde. Mense kan nogal kieskeurig wees oor watter tipe hulle gebruik… Nou nie dat ek al designer toiletpapier gesien het nie, behalwe die met prentjies van groen blaartjies en klein hondjies op.

Nou die dag sit ek n pak toiletpapier op die kas neer en Jaco vra vir my “al weer? Jy het nou die dag gekoop…”. Asof ek n tydverdryf daarvan sal maak om onnodig touletpapier te koop. Chocolates dalk nog!

Vanoggend haal ek weer die laaste rol van die gekoopte pak uit… En ek hoor al die “al weer?”. Toe sien ek op die pak is dit gemerk “minis” en daar is net 8 rolle in die pak en nie meer 10 nie! What??? Minis? Is dit nou soos diet toiletpapier?

Eers was dit roomys vam 2l na 1.8l, toe word n slab chocolate 80g en nou toiletpapier! Die industrie is besig met ons… Soos die storie van die donkie wat al hoe minder kos gekry het.

Soos ek hier sit kan ek net hoop die laaste rol hou tot ek by die winkel kan uitkom, anders sit my gesin in Papierstraat, en dit liewe vriende, is n cul-de-sac!

n Hele klompie jare terug vat ek Jaco vir die eerste keer huis toe om my mense te ontmoet.

Ons het n varkhond tefie en n hondjie van onseker oorsprong. As ek nou daaraan dink was dit die produk van n yorkie-poedel romanse wat geblom het. Basjan….

Diereliefhebber wat Jaco is moet hy toe ook vir Jeannie groet.

Daarna sit ons mooi netjies in die sitkamer. Die mooie jong man wat ek kom voorstel, hare gekam, hemp ingesteek… Netjies.

Vanuit nêrens daal Basjan op Jaco neer en begin met groot ywer en spoed kennis maak met n verdwaasde Jaco se been.

Die res van ons tot stilte geskok! So versteen soos ou Cerebos sout wat nat geraak het. Iemand het Basjan aan sy nek gegryp en by die agterdeur uitgegooi. Die moeite was verniet. Basjan het die resies terug sitkamer toe gewen en n nuwe rekord opgestel. In sy aantog trek sy ruggie al krom en begin sy oortjies flap. Hy “latch” behoorlik aan Jaco se been.

Basjan moes vir die res van die kuier in die badkamer toegemaak word.

Wat ons van vergeet het was dat Jeannie, die varkhond tefie, vatbaar vir manlike aandag was en sy n romantiese aroma moes oorgedra het.

Dit was die begin van n hegte vriendskap tussen Jaco en Basjan brakkie.

n Hele klompie jare gelede kuier ons een Desember vakansie in Nelspruit by my skoonsuster en haar man. Hy was in die vervoer bedryf en een middag vat hy ons saam na die werf waar die trokke geparkeer staan.

Terwyl hy en die ander mans tussen die voertuie rond beweeg sit ek en ons oudste in die bakkie. Groot nuwe bakkie met al wat n meghêfter is. Seuna was so graad 2 rond en het net mooi met selfvertroue begin lees… Afrikaans en so hier en daar engels… Karoo kinders en engels is nie altyd ewe goeie pasmaats nie.

Skielik en totaal uit die bloute vra hy vir my “Mamma, wat is erection?”… Ek snak en spoeg soos n generator wat laag hardloop op petrol, my neus begin sommer loop en my een oog spring.

Ek dag ons is nog jarrre weg van die gesprek af en dat dit Pappa se job is, siende dat hulle identies aanmekaar gesit is. Pappa stap egter doer ver saam met die mans tussen voertuie so groot soos my penarie rond.

Op n manier behou ek teenwoordigheid van gees en vra versigtig “Waar het jy dit gehoor, Boeta?”

“Ek het dit hier op die kant van die deur se handvatsel by die knoppie gelees…”. Ek skuif nader om ook te kan lees en daar staan SONY ERICSON Bluetooth.

Phew! Genadiglik het ek gevra voor ek n baie lang baie onnodige verduideliking vir die bloedjie gegee het… Wat tot nuwe ongemaklike vrae sou gelei het.

Wys mens net – uitspraak en konteks is baie belangrik wanneer mens lees, veral in engels!

Ons het n klient, n waardige wyse dame van 91… Ouma Martha. Sy is die matriarg van haar familie.

Ouma Martha se kleindogter raak swanger en hier teen die tyd dat sy 4 maande ver is hoor ons sy is in PE in n hospitaal in n koma. Die dokters wil die fetus aborteer maar ouma Martha en haar dogter weier volstrek.

Die tyd gaan verby, die baba word gebore en na n lang ruk kom die mamma terug huis toe. As n komplikasie van die koma en die geboorte is sy verlam.

Ons ontmoet die baba. Pragtige seuntjie. Sy ouma gaan kort kort met hom met die hospitaal bussie PE toe want hy het n hele rits gesondheidsprobleme en is gestremd… Probleme met sy ogies, n dreineringspypie vir die vog op sy brein, sy groei en vordering het n ver agterstand teen kinders van sy ouderdom.

Soms na n fisio afspraak of doktersbesoek kom die tannie by ons kantoor verby met hom. Ons sien hom groter word, stadig leer glimlag, tande sny. Ons raak heeltemal versot op die mannetjie en wanneer hy die kantoor binnekom staan alles eers stil sodat ons kan cuddles uitdeel.

Terwyl sy ma in n koma was moes ouma en oumagroot vir baba n naam gee. Uit alle moontlikhede uit noem hulle hom Genade… Hy is nie Moeite, Laspos of Komplikasie nie…. Hy is liefde, glimlaggies en cuddles oral waar hy gaan. Hy sal seker nooit in sy lewe n belangrike werk doen en ryk word nie… Hy verryk wel die mense om hom se lewens.

Eenkeer op pad PE toe stop ons vinnig by Nanaga padstal. Op pad terug kar toe stap ons by die kleedkamers verby. Daar staan n fris jong man en stamp-stamp so aan die kleedkamer deur. Aan die uitdrukking op sy gesig kan jy sommer sien hy is nie daar vir die vars roosterkoeke nie. Die ou is in die knyp! Jaco sê vir hom “jy moet R1 ingooi by die masjien langs die deur. Soektog deur die broeksakke… geen beursie of kontant.

Soos enige betaamlike vrou loop ek met Jaco se beursie in my hand (is daar n ander manier?)… Jaco sê toe ek moet die die outjie n rand gee. So met die verplaas van die muntstuk van palm tot palm smile ek mooi breed en sê vir hom “daarsy, ek stick jou vir n piepie!”