Category: Uncategorized

In afrikaans het ons n sêding wanneer iemand jou afjak… “hy het op my battery gepiepie”. Nie dat die sêding eintlik sin maak nie. Wanneer laas het iemand jou battery behoorlik sopnat gepieps? Jou afgeskakel dat jou kakebeen grond tref?

Ek sukkel om van die griep/verkoue ontslae te raak. Al wat nog eintlik oorgebly het is die 100 dae hoes besigheid. Mens se keel krap en as jy weer sien hoes jy tot die trane rol en jy tamatie-rooi in die gesig is. Dis koud, ek het n trui met n rolnek aan, lekker snoesig. Elke dan en wan gee ek n hoesie. Om nie almal om my nat te hoes nie lig ek met elke hoesbui die gerieflike rolnek so oor my gesig dat net my oë uitsteek.

Ons beland in die ry by die betaalpunt. Een ry links van ons staan n ma met 3 kindertjies in haar waentjie. Die hoes vat my weer n slag… die een dogtertjie kyk my aan met n frons. Engelgesiggie met sulke strawberry blonde haartjies en n roosknop mondjie, te pragtig. Toe die hoes bedaar en ek my wange afvee en my asem probeer kry kry sy so n afkeurende trek op die gesiggie, die wenkbroue frons nog stewig, die mondjie tuit en sy spoeg behoorlik die woord uit “SIES!!!”

Nou kyk, ek weet op my ouderdom kom daar partykeer saam met die krag van die hoes n bietjie fout met die knypers en dan glip daar n ligte donderweertjie iewers suid uit. Maar ek is seker dit het nie nou gebeur nie… of het dit? Ek het niks gehoor nie…

Ek giggel, Jaco lag sommer kliphard en die kind se ma wil haar doodskaam. Sy stoot die waentjie effens vorentoe om n skans van suiglekkers en kougom tussen my en die klein snip te bewerkstellig. Vir die volgende 10 minute het ek my hoes met n ysterhand probeer inhou!

Gisteraand het ons n heerlike sop & sjerrie aand gehad wat deur ons kerk gereël is.

Man van die huis het met groot geesdrif aangebied om n pot sop te maak. Ertjiesop… baie lekker! Net toe ek van die werk af kom moet die sop by die saal afgegee word.

Die dilemma – word die sop net so in die slowcooker vervoer of gaan ons die sop oorgooi in die dieper stoompot? Na n diekant-daaikant bespreking en die in agneem van die noodsaaklike warm hou van die sop word daar besluit om die sop in die slowcooker te hou.

Na n vorige onderonsie met my linkshandige onhandigheid het die slowcooker een van sy ore verloor. Tydens daardie veldslag het die glasblad wat bo oor die gasstoof kom ook sy Moses teëgekom en in amper soveel stukkies as die name op die onlangse verkiesingsbladsye gespat… onredbaar. Ek het weke later nog oral stukkies shatterproof glas gevind wat soos diamantjies lyk.

So word ek sitgemaak aan die passasierskant van gewillige Kaspaas met die skinkbord met die slowcooker wat tot amper bo vol warm sop is. My enigste werkie is nou om seker te maak die sop bly veilig in die pot terwyl manlief die immer gewillige Kaspaas deur die slaggat besaaide pad tot by die saal navigeer. Dit klink veel eenvoudiger as wat dit is. Net by die oprit uit, die hek is nog nie eers toe nie en ons het ons eerste uitdaging. Skielik en sonder waarskuwing is dit spitsverkeer in Proteastraat en ons moet botstil wag. Ons kom in beweging en nog voor ons by die stopstraat kan uitkom moet manlief 849 klein slaggate mis.

My senuwees… die sop lyk soos hoogwater/springgety iets. Ek werk al aan die verduideliking vir wanneer die dokter vra hoe ek derde graadse brandwonde in my skoot opgedoen het en hoekom daar n mengelmoes van ertjie en wortelstukkies betrokke is.

Eerste rat en skaars regsgeswenk en die sop maak branders. Ek besluit om my bene te probeer inspan as stabiliseersers, met min sukses. Ek begin so onder my asem (wat in elk geval aan die min kant is) sjit-sjit-sjit! Maar mens mag nie oor/voor/as gevolg van kerk sop swets nie en ek doen net my bes.

Na wat soos n ewigheid voel stop ons sommer teen verkeer in voor die saal en liefie masjeer die saal binne met sy offer. Met die uitstap loop ons ons vas in nog n sopkoker egpaar op pad met hulle pot sop.

Ons deel ons lot met mekaar en ek sê ek was so bang die sop val oor my en dan moet dit afgelek word. Die tannie lag en sê dis die soort ding wat sal maak dat haar man aspris mors!

Heel onverwags is daar n werksrit PE-se-Baai toe vir gister (Saterdag). Dit gebeur byna nooit dat ons op n Saterdag moet krematorium toe nie en ek steek my hand op en bied aan om te gaan… met bymotiewe want dit beteken ek en my wederhelfte kan die dag so saam spandeer. Romanties van my, ek weet… ek probeer my bes!

Ek bespreek die rit en wat moet gebeur met liefie. Die volgende feite ter wille van agtergrond –

Ons gaan saterdagoggend baie vroeg krematorium toe moet ry.

Die familielid van die oorledene het in PE oorgeslaap en ontmoet ons by die ingang van die Boardwalk by die koffiewinkel aan die linkerkant (Vida cafe met die rooi naambord) om die askissie te ontvang.

Die familielid woon in die Kaap en ry na ons ontmoeting terug.

Ons bespreek ook ons middagete planne. Aangesien ons naby die see gaan wees wil ons graag die see sien, dus is Barney’s n opsie of die eetplekkie aan die regterkant soos mens die Boardwalk inloop want daar is lekker sitplek met n see uitsig.

Terwyl ons wag om terug te gaan krematorium toe gaan loer ons oral in by die sussies en skoonsussies in beide Uitenhage en Despatch.

Terwyl ons Uitenhage toe ry noem die wederhelf toe dat ons eintlik eers die askissie moes optel en dan van Uitenhage af kon ons sommer “so om” gery het. (Daar word so vaagweg met n krom voorvinger beduie.) Hy wonder nog of “so om” of “anderkant om” nou die beste roete sal wees. Net soos ons uit Despatch in Uitenhage se rigting ry wonder ek nogal hoekom hy die roete wat ek vir myself as “so om” identifiseer sou wou ry want daar staan tannies wat oranje vlaggies waai.

Ek bestuur byna nooit in groterige dorpe en stede nie – nie omdat ek nie kan nie maar omdat ek nie hoef nie. Ek is dus Saterdagoggend n passenger princess. Wanneer ek nie bestuur nie steur ek my glad nie aan roetes, paaie en afdraai paaie nie want dis nie my besigheid om dit op te let nie. Ek weet waarheen ek wil gaan,dis die bestuurder se probleem om my betyds en veilig daar te besorg.

Ons ry toe uit Despatch uit met n roete verby Dora Nginza hospitaal en Algo Park en swenk toe regs.

Ek is nogal heel verbaas in die feit dat daar nie n verkeerslig van n dag oud werk nie maar almal heel bedagsaam ry en die verkeer vloei… karre, busse, taxi’s en trokke maar dit gaan goed.

Regs gedraai en ons kry spoed. Ons gaan verby die bordjie wat sê “Livingstone Hospital” en verby die woonstelle aan linkerkant bo op die bult en woerts verby die afrit waar ek verwag ek ons links sou opdraai maar ek sit tjoepstil. Toe ek vir Baywest begin sien vra ek vir wederhelfte “Watter afdraai gaan jy dan vat?”.

Julle, ek dog nie man briek dood in die middel van die pad en hy kyk my aan asof ek my hare groen gekleur het… hoofletter bold vraagtekens tussen sy oë! “Hoe bedoel jy?”

Ek bedoel…. die klient wag by die Boardwalk se nuwe mall se ingang en jy is fluks op pad na enige ingang van Baywest mall!

Al wat hy uitkry is “Nou vir wat te de hel sê jy niks?” Oeps…

Op presies dieselfde oomblik besef ons dat ons hier met n misverstand van epiese proporsies te doen het… want elke merker wat noem van die Boardwalk bestaan iewers tussen die mure van Baywest ook!!!

Nadat ek nederig om verskoning gevra het vir enige andeel wat ek moontlik kon hê in die verwarring begin ek lag en vra vir hom of hy hom kan indink dat hierdie moes gebeur het as ons net 6 maande of n jaar getroud was? Dit kon n 3 dae lange oorlog ontketen het!

Een van die groot hoogtepunte by die karate is die jaarlikse oefensessie by oom Jannie en die tannie by Skietfontein buite Somerset Oos.

Lekkerder kan mens nie kuier nie. Ons vertel vir almal ons gaan karate toe maar eintlik gaan ons onsself blink eet aan oom Jannie se skaap-op-die-spit en mekaar gaan blou skiet met die paintball guns en iewers in die proses breek daar gewoonlik 2 oefensessies in die rivierloop uit.

Vir 13 jaar het ek as fotograaf/toeskouer/waterdraer saamgegaan. Hierdie jaar het ek n wit pakkie en tekkies aangetrek en deelgeneem. Mense!!! Ek was die laaste week op my senuwees oor die affêre want ek ken van die stap in die droeë rivier se dik sand tot by die oefenpunt en ek weet die son kan jou piets maar die keer kon ek nie laat lê en eers my boek lees of my op n klip gemaklik maak nie. Ek dra nooit maar nooit n pet/keps nie maar ek moes.

Kyk, my twee bene, Terrible en Horrible het n wil van hulle eie gehad. Ek het heerlike nuutskeppings van jare-oue katas gemaak. Ek hoop dat indien dit ooit in die amptelike silabus opgeneem word ek krediet sal kry. Saterdag se 3 ure het verby gevlieg en toe ek weer sien stap ons terug. Ek het verwag alles gaan oppak en ek gaan hinkepink teruggaan en in n fetus posisie opkrul vir die res van die aand. Soos altyd het ons ons totaal en al oorgegee aan die heerlike aandete wat die span gemaak het, tot n gebakte poeding. Magies vol, ogies toe.

Sondag oggend is ons in klein groepies opgedeel volgens belt kleur en het n instrukteur gekry. Met die ewige optimisme van die jeug en n sak vol geduld het ons sensei ons stap vir stap deur ons grading kata geneem en elke beweging oor en oor demonstreer tot ons dit regkry. As afsluiting het ons n kata heeltemal bo ons vuurmaakplek saam met die seniors gedoen… my bene het gekramp, my voete het gekramp, ek dink selfs my brein het gekramp! Maar dit was pret. Ons het gelag, ons het geleer en ons het alles om ons waardeer.

Streef na volmaakte karakter.

Wees getrou.

Volhard.

Respekteer ander.

Weerhou van geweldadige gedrag.

Ek het altyd gekyk, die jaar deelgeneem… wie weet, volgende jaar vat ek dalk aan n paintball gun! 🤣🤣 onthou net, ek skiet soos ek skop!

Oefening is goed vir liggaam, siel en gemoed. Ek het n gewigtige cv met verskillende goed wat ek al probeer het…

Stap
Callenetics
Fietsry – ek het baie hard geval
Tae bo – die dvd is nog iewers
Zumba
Bootcamp
Die oefenkamer vol gewiggies en n oefenfiets
Karate

Vir iemand wat as kind probeer het om deur soveel as moontlik biblioteek boeke te gaan en n verskoning vir elke LO klas en atletiek oefening gehad het is die lys van goed nogal prysenswaardig.

Ek het al die bogenoemde al gedoen, ek sê geensins dat ek dit goed gedoen het nie, verstaan?

In ons huis kan oefen ook lei tot lag. Nou een oggend is ons te laat op en besluit om na werk gou te oefen. Net toe ons op ons beste en ek in my mees elegante “plank” posisie staan kom Tiaan van die werk af en kom kyk wat ons doen. Hy bekyk ons so en begin lag. Ek vra “wat nou?” Julle lyk soos 2 seekoeitjies wat in die water dryf… ongeskikte kind.

Na dese kan ek ook draf by die lysie voeg. Ons kerk hou op 15 Maart n 5 km “fun run”. Die beste hiervan, behalwe die eetgoed na die tyd, is dat dit n aflosresies is. Elkeen in die span hoef net 1 km af te lê. Dit klink soos baie pret.

Ek wou nog altyd draf soos party van die mense wat soggens by die huis verby draf wanneer ons koffie drink in die tuin. Hulle draf en draf en dit lyk of hulle nie moeg raak nie.

Ek sê vir Jaco ek het n artikel gesien wat mens riglyne gee oor hoe om so te oefen dan mens binne 5 weke reg kan wees om 5 km te hardloop. Hy kyk my met sy “ag shame” uitdrukking aan en sê dit is bedoel vir mense wat iewers op een of ander stadium van hulle lewe al n mate van fiksheid beleef het.

So draf ek toe, en verbasend word ek glad nie so moeg soos ek gedink het ek sal nie. Dis baie lekker. Die son op my gesig en die briesie oor my lyf, die geluid van die wind deur die blare van die bome langs die Marlow pad – ek draf… en draf… heerlik!

Skielik tik iemand aanhoudend teen my bobeen en ek skrik met n ruk wakker. Die “briesie” is toe al die tyd die waaier voor die bed. Ek hoop nie ek het die arme man in my slaapdeurdrenkte drafsessie raak geskop nie.

Mens bly mos nou nie onder n klip nie en die laaste week of wat is dit net Dricus dit en Dricus dat, soveel so dat ek op Google klim en gaan navors. My inligting wys dat die man die eerste Suid Afrikaner is wat die tipe titel buite n kroeg sal wen en….. dat hy in my beskeie opinie vrek mooi is!

Die groot Geveg begin glo 5 uur vanoggend. Ons is 5 uur wakker maar dis maar ons gewone opstaantyd.

Ek sê vir Jaco ek het gisteraand al die hoogtepunt van die storie gesien. Hy frons en vra waar? Op facebook… daar was n video clip waar Dricus baie entoesiasties ingedraf kom, sy sweetpakbroek afpluk en op die skaal wip. Hy was tevrede met die syfers en ek was beindruk met die lyf!

So is daar toe eers 4 ander gevegte, waaronder n geveg tussen twee dames.

Ek weet nie of hulle met daardie angry eyebrows gebore word en of dit Maybelline is nie maar dis nogal intimiderend! Die mouth guard laat hulle ekstra intens lyk. Die een vrou het 6 maande gelede n baba gehad. Haar maagspiere moet van bungee cords gemaak wees, dit strykplank plat met n sixpack wat nie uit n wit en rooi Tops sakkie kom nie. Die 2 is nogal indrukwekkend, ek wil nie aan die verkeerde kant van een van hulle humeure beland nie.

In ag genome dat my enigste ervaring met hierdie tipe goed die volgende is:

1. my eie kinders en man se karate kompetisies
2. die 1980’s se boks gevegte wat op tv was…. (daardie waar die tannie in die voorste ry, gewoonlik met n bevange woeste perm wat op en af wip, met haar plakkie op die krytvloer slaan en skree “moerrrr hom!!!” )

was ek baie swak voorbereid vir wat sou kom. Net soos met enige geveg en geswoeg in die lewe het die beste raad van die omstanders gekom. Die arme vrou is verlep soos n lap maar tussen rondtes gooi haar een coach gevaarlike f-bombs rond. Kyk, ek sou hom met my laaste bietjie energie op sy toeter-bekkie geslaan het. Ok, maar sy betaal hom seker vir sy opinie.

Uiteindelik, nadat almal voor die tv’s sit en wag het asof ons op Shosholoza meyl se skedule werk, breek die oomblik aan.

Rondte 1 en 2 lyk redelik gelykop vir n leek soos ek. Tussen rondtes gaan hulle gou hoekie toe waar hulle karate water sluk, die bloed afgegee word en hulle van goed bedoelde raad bedien word. Wanneer Dricus se span met hom praat is daar een of ander klikbekkie wat alles na engels toe vertaal.

Net voor rondte 3 begin sê daai coach “luister nou mooi”… toe weet ek die tempo gaan verander want ons weet as n Suid Afrikaner dit sê moes jy netnou al geluister het!

n Volle 5 rondtes! Ek het later geskree “wurg hom net man”. My man reken dit is bietjie erg, hy het my gekyk en sy kop geskud. Ek het later rond gekyk vir my plakkies!

Geen KO (sadly) en geen submission. Ons moes maar op die scorecards vertrou. Mens se senuwees…. Victory!!!!! En eintlik wou ek net seker maak dat die man se mooi gesig nie geskend word nie.

Die hoofstraat is party dae n vreemde plek. Dit raak met tyd net vreemder.

Dag en nag staan die vragmotors dubbelrye geparkeer. So paar jaar gelede begin n meisie dwaal in die straat – jonk en mooi. Ek skat haar niks ouer as 25 nie. Niemand weet regtig verseker waar sy vandaan gekom het nie.

Sy raak n bekende gesig en haar bewegings bekommer n mens. Menige kere sien iemand haar te voet op pad terug dorp toe, koeldrankbotteltjie in die hand. Partykeer van Visrivier se kant af en ander keer op die PE pad.

Een aand sit ons op n restaurant stoep toe sy teen skemer die bult af stap terug dorp toe. Ek sê so half onnadenkend die storie kan net een uiteinde hê – sy gaan langs die pad weggegooi word.

Ek dink daaraan om haar te nader om te gesels maar wat praat ek nou wat nie judgerig en inmengerig of prekerig klink nie? Wat se raad kan ek gee?

Het swaarkry haar genoop om op straat te werk en die dwelmgebruik was die susmiddel vir haar gemoed? Of was haar werk n manier om die dwelmduiwel te voed?

Die uitdrukking op haar gesig is aan die begin bietjie verskrik, toe half verslae en later net leeg. Sy raak slonserig en verwaarloos. Ek hoor van kindertjies wat gebore is.

Daar was n boyfriend in die prentjie wat op n tyd iewers naby gewag het en dan het sy die “lone” oorhandig. Hy is glo vermoor, die kindertjies vir ander mense gegee om groot te maak. Binne haar beperkte vermoë het sy altyd gesorg om vir hulle ietsie soos n joghurt te koop.

Ons besef op n dag dat ons haar lanklaas gesien het en vrees die ergste. Toe vertel iemand dat hulle haar op n buurdorp gesien het.

Iewers met verloop van tyd het iemand haar die bynaam “Black Friday” gegee.

Verlede week hoor ek dat sy na bewering n ruk gelede iewers buite die dorp opgetel is – vermoor en weggegooi…. ek het toe nooit die moed bymekaar gemaak om met haar te gesels nie. Ek weet ook nie wat haar regte naam was nie. Waar sy vandaan gekom het nie.

Black Friday is dood en dit is goor dat haar dood voorspel kon word en niemand dit kon verhoed nie.

…. en ek het nie met jaar gepraat nie, uit vrees vir n afjak! Of dat sy sal dink ek sien neer op haar.

Ps…. ek het na ek die stuk geskryf het verneem Black Friday is “alive and well” Wie dan teen die pad opgetel is weet ek nie. Nog n jong lewe te vroeg uitgedoof… en daar is so min wat ons daaraan kan doen.

Jaco doen partykeer dinge wat my baie aan my oorle man laat dink…. en hierdie is my eerste huwelik. Met die dat die ekonomie is wat dit is en alles behalwe salarisse vinniger styg as my bloeddruk wanneer ek my vererg doen ek meestal die huistake self. Tesame met n voltydse 6 dag werkweek.

Somer het arriveer in Cradock en die hitte maak my soms lighoofdig. Gister, ten spyte van my 2 middagslapies onder die dakwaaier, het ek wel tyd uit my dag geneem om die kombuis skoon te kry en die sitkamer reg te trek, oppervlaktes af te stof en met n klam lappie af te vee en te stofsuig.

Vanoggend na n salige koffiedrink sessie in die tuin stap ons die huis in en sal die man nou wraggies sy hand oor die sleeperblad van die tv kas trek en sy hand soos n spietkop omhoog hou sodat ek kan sien daar is stof! Nou kyk, ek is nie iemand wat maklik geweld pleeg nie. Dus het ek net stil gebly en resepte vir smaaklike begrafnis broodjie vulsels gaan google en gaan nou my swart romp aanpas… daai tipe houding regverdig nie die uitgawe van n nuwe uitrusting nie.

Sout van die aarde…. sewe sakke sout saam opeet… selfs sout in die wonde vryf. Sout het van altyd af n belangrike rol in ons lewens.Gisteraand sit ek snoesig en salig onder my bersie toe liefie se voetspore mik in die rigting van die kombuis. Ek sit vaak vaak n bestelling in vir n koppietjie tee. Koffie drink ek nou al mooi sonder suiker maar met tee moet ietsie net die bitter vir my breek.

Uit die kombuis, hier deur my vaak newels syfer n vraag “is die bruin korrels in die bakkie suiker?” Ek weet net van een bakkie bruin korrels en ek beaam dat dit suiker is. Ek kry te koud om te gaan seker maak.Die koppie verskyn hier op ooghoogte en ek steek huiwerig my hande onder die bersie uit en vat die warm koppie vas. Versigtig vir brand vat ek die eerste (gelukkig klein) teugie uit die beker…

Ons het op skool geleer van n versadigde oplossing… hierdie is die naaste wat ek aan n akkurate beskrywing kan kom. Daar is n chemiese aksie/reaksie toe my mond toegaan agter die teugie vloeistof. Die vloeistof verander oombliklik in n gel-agtige storie.Ek sit in een oogknip die beker neer, gooi die bersie op die grond, spring bo oor, snel kombuis toe en ruk die agterdeur oop…. spoeg met n boog wat-ookal in my mond is op die stoep uit, bo oor die honde se waterbak.

Ek eet vinnig n sny brood met bovril, ek is nou wawyd wakker. Ek gaan kyk na die bose brousel wat in my koppie beland het…. braaisout wat ek lank gelede in n glas potjie gegooi het. Ek maak toe sommer vir my n koppie koffie. Ek dobbel nie weer met korrels nie.

Baie lank gelede het ek eenkeer vir kuiergaste koffie gemaak. Toe my ma die eerste sluk vat het sy so gespoeg… teen daardie tyd was die gaste halfpad klaar gedrink. Sy wil toe weet of hulle koffie reg is. Nee, sê die tannie, haar koffie het snaaks geproe maar sy wou maar niks sê nie. Daar was toe growwe sout in die suikerpot. Ek het eers gisteraand besef presies HOE goed gemanierd die gaste was.

Ek sit op die kantstoep van die huis met n koppie tee en hoor die toeskouers en kinders by die Voorbereidingskool se sport wedstryde, agter my rug in die straat ry voertuie verby. Daar is n ligte windjie en die son skyn op my gesig.

Die huis kort aandag maar Eskom sê eers later. Nou sit ek, sonder haas en dringendheid en vat die tydjie af. Die rustigheid is lekker.

Vier weke gelede was my gemoed heel anders. Angstigheid, ongelukkigheid en ontevredenheid het hoogty gevier.

Tussen 2016 en nou het n reeks negatiewe goed soos branders oor my gerol – my ma, oupa, stiefpa en broer is oorlede in die bestek van vier jaar. Elkeen van die begrafnisse het sy eie stres gehad, n massiewe huis wat opgepak moes word.

Covid het ons almal se lewens kom omkeer, werkskrisisse is vol in die blom… net daaroor alleen kan ek n boek skryf.

Met elke krisis wankel mens bietjie, stof jouself af en gaan aan. Elke gebeurlikheid vryf net bietjie van jou menswees-vernis af…. skaterlag en pret word net n ligte laggie, word net n glimlag, word n frons. Kuiers word moeite, alles word moeite. Mens word “moody” en probeer jouself in n beter gemoed in “regruk”.

So elke nou en dan gaan jou liggaam se “check engine” liggie aan – bloeddruk skiet op, hartklop hol weg, jy slaap sleg en suig rescue pilletjies soos sweeties. Dan kalmeer jy weer en druk deur.

Skielik, op n dag vat dit net een mediumgrootte krisis om die mat heeltemal onder jou uit te ruk en jou gemoed bloedneus te bliksem.

Die uiteinde is dat jy so huil (vir iemand wat nie n huiler is nie) dat jy by die dokter gaan draai – 1 week blaaskans, n hart uitpraatsessie, n pilletjie vir ingeval en n opvolg afspraak. Die opvolg afspraak eindig in nog n week se rus op dokters orders, die keer sonder n pilletjie.

Die twee weke is niksdoen tyd, leestyd, slaap tot 8 uur in die oggend tyd, saam met my man rondry tyd…. en dink tyd. Ek is oor die algemeen meer van n doener as n denker.

Die uiteindelike les is…. maak jouself los van goed wat sleg is vir jou gemoed, maak jou los van dinge wat in elk geval buite jou beheer is. Raak selfsugtig en sit die selfoon se klank af wanneer jy oorweldig voel. Wanneer n mens panic elke keer as jou selfoon lui is jy op n slegte plek! As dit nie joune is om oor te worry nie, moenie!

Meet jou porsies tyd baie versigtig af en deel dit oordeelkundig uit. Moenie so aan ander se oeste werk dat jou eie landerye karig bly nie. Dis oraait om partykeer aan jouself te dink.

Dit was geen magic oplossing nie. Die paniek en worry ry mens nog wanneer jy dit n halwe kans gee. Swaai daardie oomblikke so spoedig moontlik om – moet dit nie n rusplek in jou kop gee nie.