Author: Durbyann@1976

Ek persoonlik het nie tiktok op my foon nie. Dis my besluit want blare buite die venster trek my aandag af, met tiktok op my foon sal ek nooit werk, kook of stort nie. Daar is net te veel digital stront wat my forever sal hostage hou. Dis n lelike slagyster…

My liewe man kan daai videotjies kyk tot die son amper opkom en die hele bed skud soos hy lag.

So wys hy my n video van n meisie wat iets demonstreer (daar is baie meisies wat vele dinge demonstreer op tiktok) van breast tape (boob tape?) en hoe effektief dit is.

Die een bors het sy in die natuurlike staat gelos (iewers naby die naeltjie rond) en die ander een met n strepie tape opgelig en vasgeplak… die lyk nou soos n hollywood borsie op sy beste.

My kop begin werk nou in die rigting van die tape wat ek nog nooit gesien het nie en ek wonder hoe dit nou sal werk? Cellotape? Sekerlik nie, dit kan niks bo hou nie. Jaco stel “box tape” voor. Na die voed van 2 babas en n baba poedel kruis (moenie judge nie, dit was net een keer en n nood geval, ok!) is dinge nie meer wat dit eens was nie.

Maar hoe tape mens nou? Een stukkie van ribbekas na bo? Maar dan sit mens nou met side boob, wat beteken dat daar n strook of twee van linker kieliebak na regs moet loop en dalk om alles in plek te hou vir veiligheid twee stroke reg rondom die borskas ook.

Teen die tyd lyk die arme bolyf soos n Poskantoor pakkie wat na ses maande se swerf by jou aanland met n rooi “SORRY, DAMAGED” plakker skuins bo oor al die box tape geplak. Dis hier wat jou bates na laste begin lyk. Die tape moet maar wag, ek is nog nie reg om my bra’s te offer op n brandstapel nie.

Daar is n ding wat vir my moeilik is om te verstaan en verwerk… die ding van mense wat draf asof hulle nie swaarkry nie.

Hulle draf en draf, oorfone in die ore, selfoon op die bo arm vasgesit met iets wat lyk soos n bloeddruk meter se cuff. Geen uitdrukking op die gesig nie, of erger, n glimlag… asof dit lekker is. Die arms en bene beweeg in gelid, ritmies. Asemhaling lyk normaal.

Ek moet erken dat ek al ongemaklike drawwers ook gesien het, diegene wat bybels draf… die linkerhand (en been) weet nie wat die regterhand (en been) doen nie.

Die spannetjie wie se koppe beweeg soos die los kop op die bruin fluweel hondjie op die dashboard van die lime green of modderbruin 19-voertsek cortina.

Die ou wat met n paniek-gesiggie lyk of hy die spoedstap badkamer toe doen na gister se hoenderpastei wat hy by die garage gekoop het tydens die einste draffie…. mammie moenie sien hy draf eintlik agter n snack aan nie.

Met die ongemaklike drawwers het ek hope simpatie. Dis die ander span oor wie ek my bekommer. Indien hulle dwarsdeur die winter draf, des te meer rede tot kommer.

Ons bootcamp instrukteur het hierdie roetine waar ons begin teen 60% van ons maksimum spoed, dan 80 % en dan 90 %. Ek het vir hom gesê dat ek net 1 spoed het.

Ek het nog nooit my maksimum spoed uitgevind nie, ek klim nie uit n voertuig in die wildtuin of terg die bure se hond nie. Ek is nooit as kind genooi om saam toktokkie te speel nie en is altyd in die LO klas laaste gekies as ons rounders gespeel het, die hele span het dan gesug, skouers laat sak en gebrom omdat hulle beurt so geval het dat ek hulle lot was. Snaaks genoeg, in enige algemene kennis speletjie of vasvrae was ek baie welkom. Ek dink vinniger as wat ek draf.

Gisteraand kyk ons n fliek waar n meisie weer elke 10 minute in stywe klere pad af of teen trappe op draf, moeiteloos.

Ek lyk soos n orkaan wat landplek soek, klink soos n buffel migrasie oor die grasvelde (terwyl sir David rustig in die agtergrond praat), my bobene sit vas in my tight en klink soos n belt sander en vloerplank wat ontmoet. My bors brand en my kniee begin voel soos die jellie wat vla oor kry op die tv, bewe-bewe-bewe!

Indien daar enigiemand is wat weet hoe lank mens oefen voor jy so moeiteloos kan draf, ek hoor graag van julle.

Daar is seker lekkerte aan bly in die stad. Baie winkels, gerieflik naby flieks en groot hospitale ens.

Maar die platteland… vanoggend vroeg in Spar sien ek die apteek dame en onthou ek het my chronics nodig. Gee net daar n lysie vir haar. Die apteek oom kom nou met die pakkie en die afleweringsboekie.

Hier ken ons mekaar se name, kyk uit vir mekaar… ons sien mekaar nog raak.

Hier is slaggate en slegte water en kragonderbrekings maar hier is ook medemenslikheid en daarmee kan mens ver gaan.

Gisteroggend toe ons wakker word is die balkon sopnat en alles is grys. Glad nie die ideale weer vir sandkasteel bou nie. Ons besluit om n ent te gaan ry en plekke kyk.

Rondry en plekke kyk en fotos neem maak mos op n stadium honger. Ons eindig in Paternoster.

Die reën en grys het redelik opgeklaar. Ons gaan verby die plekkie waar ons altyd die vis en tjips koop wat in papier toegedraai is.

Ons stop by Paternoster Waterfront. Stap rustig daar op en af en kry n eetplekkie. Die spyskaarte word voor ons neergesit deur n aangename jong man wat goeie engels praat, selfs wanneer ons afrikaans praat.

Ons bekyk die spyskaart met goed op soos sour soup (say what?) teen R115 en seaweed salad (huh?) vir R120. Doodgewone broodjie met blaarslaai, tamatie en n repie spek kos iets soos R120. Hoe verder ons lees hoe meer frons ek…. daar is items van tot R465 per porsie.

Toe die koeldranke voor ons neergesit word vra Jaco die prys per blikkie want dit was nie op die spyskaart nie. R35 vir n 200ml blikkie. Daar is n spontane verstomde stilte. Toe Jaco se mond in n vraagteken trek sê die mannetjie hy maak nie pryse nie, hy dra net kos aan. Sy blink engels waai toe saam met enige hoop op n stewige fooitjie op die seebriesie weg en hy praat weskus afrikaans. Hy verseker ons sommer ook dat die drinkgoed nog nie opgeskryf is nie, die blikkies nie oop is nie en dat hy geen aanstoot sal neem as ons besluit ons wil elders gaan eet nie. Die gladheid waarmee hy die takie afgehandel het is vir my bewys dat ons nie die eerste mense is wat frons vir coke wat duurder as petrol is nie. Ons staan op soos kinders wat die skoollied in die saal hoor… met die kelner se omdraai en wegstap vat die man wat agter ons gesit het (en die hele gesprek aangehoor het) die blikkie van die skinkbord af asof iemand “last round” geskree het en hy nog dors is, net om die dolla by hom se ogies te laat rek. Hy sal nog leer dat n man nie n groot beursie nodig het om n indruk te maak nie.

Ons sou seker kon bly en R140 vir 4 blikkies koeldrank betaal en altesaam R1 000 armer daar wegstap na elkeen n broodjie gehad het. Dit maak egter nie sin nie. My broer het altyd gevra “is jy mal of soek jy brood?”… wel, ek is nie so mal dat ek soveel vir brood sal betaal nie.

Ons ry baie bedeesd huiswaarts en stop en koop pizza, koeldrank, brood, vrugte en wyn…. alles vir minder as wat ons middagete rekening sou wees. Met een oog kyk ek wat kos n 200ml blikkie koeldrank by die supermark… R11.

Ons het met minder as R300 genoeg pizza gekoop om 4 volwassenes, n honger kat op n hawemuur en n voetsleep moedelose man langs die pad te voer.

So rukkie gelede gaan soek ek onderklere…. n hopelose saak. Die soort wat ek gewoonlik koop is al n geruime tyd nie meer beskikbaar nie en die hopie in my laai raak gevaarlik uitgedun.

Half vies vra ek vir die verkoopsdame wat dan aan die gang is. Skouerophalend sê sy dat die winkel seker maar nie die verskaffers betaal nie.

Sugtend gaan soek ek n alternatief en die naaste aan aanvaarbaar is toe “high cut”. iets wat ek op skool laas gedra het. Dit moet maar doen. Dis n gaval van nie my beste nie maar my enigste!

Die snit is van so aard dat ek dit omtrent oor my heupe moet haak…. so, soggens haak ek my masker oor my ore en my broekie oor my heupe… baie veilig, ne.

Toe ek my aankope mooi bekyk sien ek dat buiten die girly strikkie hier in die omgewing van my naeltjie daar ook op elkeen n “inspirational” sinnetjie getik is…. Girl Power… Friday Vibes en my persoonlike gunsteling… NO drama, please.

Added bonus, elke oggend kan Liefie die boodskappie van die dag lees… fortune cookie!!! Dis n bargain.

Ek is op soek na n mooi Afrikaanse woord vir “content” wees… tevrede klink nie heeltemal na wat ek soek nie.

Dis n gevoel, of eintlik n lewenswyse. Dis nie om tevrede te wees met te min nie, ook nie om ambisieloos te wees nie
… (my ma het n ding gehad oor ambisie. Ek het gereeld gehoor ek moet ambisie hê en hard werk om iewers te kom in die lewe, moenie slapgat of lui wees nie).

As jy strewe na n mercedes of n groot huis… wees tevrede met dit wat nou in jou situasie is, as jy n Uno ry, was hom sodat dit n skoon Uno is! Om elke keer die wiele te skop wanneer jy verbyloop gaan dit nie in n mercedes verander nie. Dis jou vervoermiddel na die werk toe wat jy nodig het om te spaar vir jou mercedes.

Ons het partykeer meer as een krisis van een of ander aard wat energie benodig… as die yskas breek, breek die strykyster en sommer die grassnyer, of wat ookal.

Tog, as ons vroegoggend op die stoep koffie drink en dink en droom oor die braaiplek se dak wat eendag moet opgesit word en die erfporsie- kar wat se enjin nog n dertiende tjek of twee gaan insluk voor die oop pad kan wink, kyk ek na die gras wat begin groen word en die honde wat baljaar en my mede koffiedrinker-saamdromer en dink… ek het klaar so baie. Dan voel ek “content”.

More is die begin van lente… en soos bere wat uit hibbernasie kom begin ons outomaties dinge doen om ons winter blubber te verminder… drink n glasie water, eet n appel, die tipe dinge.

So paar jaar gelede het ons n slim badkamerskaal gekoop. Jy kan n profile opstel met jou ouderdom, lengte en geslag.

Wanneer jy dan opklim word jy nie net geweeg nie maar ook gejudge… daar is n formule – lengte x hoogte x breedte ÷ die hoeveelheid blokkies sjokolade wat jy laaste geeët het. Dan kry jy jou vet persentasie. BMI.

Nou kyk, as n man hou van sy biltong met daai randjie blinkgeel vetjie, dan sal hy nogal vir my kyk. Die ou wat green juice vir brekvis drink gaan my nie eers met die hand groet nie.

Verlede week was die eerste weegsessie. Wat dit nog ouliker maak is dat jy die inligting weekliks op die health app op jou foon kan stoor. Dan kry jy funky grafieke wat jou vordering dophou, opwaarts of afwaarts. Die oulike ding van n foon is… dat as die grafiek jou nie aanstaan nie kan jy net die foon onderstebo draai… “for more handy health tips, follow me…”

Verlede week het die skaal perfek gewerk, my en Jaco se syfers gegee. Vanoggend staan man van die huis op en verklaar dis weegdag. Hy klim op, kry sy goed en tik dit in op sy foon.

My beurt… hy verander die skaal na my profiel en ek wip op. Ek word geweeg maar my fat % gooi die skaal n ERROR. Ek klim af, reset en klim op. Dieselfde storie. Ons gaan stort en toe probeer ek weer die skaal. Die ding weier volstrek. Jaco klim op en dan is alles reg. Verander die profile na female en hy steek vas. Hy gaan sover om net my profile net te verander na male… en wanneer jy opklim kry hy n resultaat.

Toe slaan dit my… ek het ook my “monthly” tracker op my foon. Die 2 apps gesels met mekaar. Die skaal weet die derde week van die maand vertel jy nie vir n vrou sy is vet nie.

Saterdagoggend gaan werk ek. Liefie gaan leer die kinners karate doen (een outjie wil net leer om n ander tannie se kind goed te skop)… na n uur se karate doen hulle bietjie zumba saam met Dehan. Niks ongewoon nie.

Liefie kom by my werk aan, spierwit in die gesig en sopnat gesweet. Hy voel niks lekker nie. Nou kyk, my werk is nou nie n plek waar jy kom staan sleg voel nie. Na n cupcake en n koppie hot chocolate hardloop sy hart nog steeds soos n resiesperd.

Ek stuur vir hom na die nurse toe dat sy kan kyk wat aangaan.

Sy stuur hom dokter toe. Hartklop 192… 45 minute na hy opbou oefen het. Ek skrik so, ek kan nie opkas of lone doen nie.

Sondagoggend toe ons (of eerder ek) min of meer tot bedaring gekom het kyk ek hom in die oog en sê Liefie!!! Kyk hier, nè, ek is nie weduwee materiaal nie.

Weet hy hoe werk dit as n vrou voor 50 n weduwee word? So na 6 maande begin al wat hubaar en beskikbaar is van die dorp se manne by jou deur opdaag.

Hulle bied aan om jou garage deur en tuinhekkie te olie, jou kar te diens, ens. Hulle groet tot die hond. En jy moet koffie en verskonings aanbied vir n vale.

Want sien, na 6 maande is die papiere van die boedel sekerlik naby aan in orde… en n gevry na n boedel is n ongemaklike besigheid. Ek het nou nie krag om gewillige mans van my stomme lyf af te probeer hou nie.

Liefie het maar die max heart rate op sy fitbit bietjie laer gestel.

My suster het my wyse raad gegee… wanneer die eerste koffiebeker begin afkoel van die eerste besoeker moet ek net saggies sug en sê die man het my toe mos met min gelos… ek moes laasmaand al my trouring verkoop om te kon krag koop.

My kollegas het n sêding… Jy gaan wag tot Piet kom. Tot op hede het ek nog nie veel gewonder oor wie Piet is, wanneer hy gaan kom of van waar af nie… tot vanaand.

Jaco is op pad bootcamp toe maar kom terug om sy matjie te kom haal wat hy vergeet het en besluit toe om sommer die sak nartjies te vat wat hy vir die bure wil gee.

n Rukkie later bel Tiaan en vra ek moet hom gaan oplaai. Ek sien die kar staan buite geparkeer, dink by myself Jaco het vasgehaak by die bure. So staan en wag ek vir hom om terug te kom.

20 Minute later besluit ek om maar n draai te loop want Jaco kom nie aan nie. Ek is oortuig daarvan hy het vasgehaak by die bure en homself uit sy oefensessie gesels.

Tiaan bel my half verward en sê pa het met sy eie vervoer gery… ek het nooit besef dat ek op en af stap op die spasie waar sy voertuig altyd staan nie. Ek sou wraggies daar staan en wag het tot Piet kom… of Jaco terugkom van bootcamp af.

Ken enigiemand vir Piet? Wanneer kom hy gewoonlik? En van waar af?