In ons huis is sleutels soek n olimpiese sport….
Een Maandag oggend is die seuns al elkeen in n rigting toe ons begin bakkie sleutels soek. Ons is amper laat en met n huff en n puff soek ons op elke moontlike plek. Die bakkie is vrydagaand onder die afdak getrek so die sleutels kan nou al enige plek wees….
Om n lang storie kort te maak… Met die gesoek saam probeer ek dink waar ek die sleutels laas gesien het. En ek onthou dat ek dit gehad het omdat die hek se motor probleme gegee het. Net daarna het ek saam met Sas gery so die moontlikheid bestaan dat ek die sleutels in sy kar vergeet het. Dit is toe ook so. Die keer was dit nie die kinders se skuld nie.
Met die wegry by die huis sê ek vir Jaco “toe, raas nou soos wat jy met die kinders sou raas!”. Hy het my sooo gekyk en laat hoor “nee wat, ek het lankal besluit om jou net te aanvaar. Ek raas met die kinders want ek het nog hoop vir hulle!”
Welkom in my gedagtewêreld
Hierdie blog is regtig long overdue… Een van daardie goed wat mens wil doen, nie weet waar om te begin nie en dan eers weer in n hoekie gooi en los vir n ruk.
Woorde is vir my kragtig. Iets wat jy kan gebruik of misbruik. Jy kan bou of breek, troos of kwes.
Die grootste invloed van my kinderjare was nie die onderwysers wat my deur matriek gehelp het nie maar die sub A juffrou op Noupoort wat my leer lees het. Ek dink selfs voor ek regtig kon lees het ek na woorde gekyk en net my eie stories opgemaak. Om oor iets te skryf moet ek dit beleef en oordink. Ek kan nie net n storie opmaak uit n tema nie.
Alles wat ek skryf het ek beleef. Dis my opinie, ervarings en gevoelens.
So, enjoy the ride, hou jou arms binne die waentjie en moet asseblief nie die diere voer nie…. Ek is verantwoordelik vir wat ek skryf, ek kan nie pa staan vir wat jy verstaan nie. Meeste hiervan is nie bedoel om ernstig opgeneem te word nie. Indien ek n rare ernstige oomblik beleef, wees verseker dit sal oorwaai!